Verandering is vaak de stimulatie tot een ander ding

Je las al eerder dat ik het woord ‘verandering’ aan het uitpluizen ben. De feiten zijn hoe ze zijn. We consumeren te veel en dat is voor heel weinig mensen goed; niet voor de makers, de medewerkers en zelfs niet voor de consumenten. We weten allebei voor wie zijn portefeuille dit wél goed is. 

De manier waarop je naar iets kijkt maakt dat je er zo naar handelt en blijft kijken. Je zou kunnen kijken naar het maatschappelijke probleem dat ik hierboven omschrijf als een economische probleem. We kopen te veel, we maken teveel, we willen teveel, we geloven dat we zoveel willen, en zo verder. Een puzzel bestaat uit veel stukken, dus dit probleem ook. Wat als het voorop plaatsen van ratio ook deel is van het systeem waar we nu in zitten. 

Als maatschappij hebben we gekozen om te investeren in het denken. Dit heeft ons op vele gebieden enorm verder gebracht. Uitvindingen zijn gedachten in realiteit gebracht. Vaak start een uitvinding met een idee; een bedacht iets waar iemand een oplossing voor bedenkt. Door anders naar de realiteit te kijken of door deze niet als vaststaand te zien. Door evidente dingen in vraag te stellen, ontstaan er nieuwe dingen. 

En zo namen wij als maatschappij het idee over dat verandering de stimulatie is tot een ander ding. Als iets niet naar je zin is of je denkt dat het beter anders kan, dan verander je het. Je plaats een andere stoel als de eerste niet goed ziet. Je verandert van systeem als het systeem niet doet wat jij ervan verlangt. Dit gaat over kleine dingen in het huis, tot je werk, je relaties en gedachten. We vervangen het deel wat ons niet zint met iets anders. 

Ik heb lang gezocht en ben nog steeds aan het puzzelen met wat mijn werk is. Ik kan daar rationeel naar kijken: waar word ik voor betaald? Zo deed ik een job waar ik betaald werd om iets te doen wat wellicht in de lijn van mijn waarden zou liggen, maar wat het niet deed. Dus veranderde ik, in de zin dat ik een ander ding zocht. Ik deed een andere job. Maar na een paar keer veranderen merkte ik dat het veranderen me niet bracht waarop ik hoopte. 

Ik hoopte menselijk met mensen om te gaan in de context van kleding, dus ik zocht opdrachten en plaatsen die dit als waarden hadden. Ik dacht dat je dit kon lezen op hun website en in hun visie tekst. De realiteit leerde me dat de waarheid zit in hoe iemand handelt. Weinigen zullen zeggen dat ze anderen als dingen zien en die inzetten als pionnen voor hun ideëen en utopieën. De realiteit liet me dit vaak wel inzien. Ik probeerde hen daarop te wijzen, maar dat paste niet in hun idee. 

Flexibel zoek ik naar contexten waarvan ik ervaar dat we menselijk met mensen omgaan in een kledingcontext. De dingen die ik blijf doen als gevolg van die zoektocht zijn: les, groepssessie en groepsgesprekken, individuele begeleiding en gesprekken, ideeën via geschreven woord uiten, kleding op maat aanbieden. Ik kijk nu naar deze lijst en vraag me af waarom ik dat doe. Het voelt menselijk en ik kan verder groeien en ontwikkelen in het menselijke zijn met mensen in een kledingcontext. 

Iedere sessie, werk moment is anders. Dus het vraagt iedere keer van me: hoe wil ik hier menselijk zijn met mensen in een kledingcontext? Wat zijn de elementen en hoe ligt de puzzel in deze groep of op dit moment? In een les is de focus anders dan als bij een klant die geen kleermaker wil worden; maar een kledingstuk komt bestellen. In beide gevallen heb ik het over stoffen, vormen, kleuren en verhaal. In beide gevallen wil ik hen zichzelf laten zien en laten zijn. Via de voornoemde elementen. Nooit komt het in me op om tegen iemand te zeggen: wacht dit gaan we totaal anders doen.

Vertrekkende bij de persoon voor me ga ik via het menselijk contact in de context van kleding, de ruimte maken om jezelf te laten zien en te laten zijn. Dit creëert een proces van groei en ontwikkeling. Ik creëer tijd waarin de ander kan ontdekken wat de kleuren, vormen, materialen en verhalen zijn, die er voor hem bestaan in de kledingcontext. Vandaaruit gaan we samen aan de slag. Nooit met het doel om dat te veranderen, maar door een ander ding. 

Om dit te laten zien en te laten zijn. 

Zou het dan kunnen dat de verandering waar we als maatschappij zo op hopen en naar verlangen compleet de boot missen is? Ik had de neiging om te schrijven dat het verkeerd is, maar dan suggereer of stimuleer ik het andere ding-concept. Wat als we dit maatschappelijke probleem eens op menselijk niveau bekijken, menselijk met mensen. 

Suitably yours,

Annelies