Ik huil als ik thuiskom.

Een paar jaar geleden realiseerde ik me dat wat ik dacht dat liefde was, eigenlijk het tegenovergestelde is. Ik dacht dat liefde hoorde te voelen als onverschilligheid. Je laat de ander zijn leven leven; zijn gedachten hebben, voelen en doen wat die voelt en doet, zonder je daar in te mengen. Je neemt geen aandeel in het (wel)zijn van de ander. je bent geen onderdeel in het leven van de ander, je staat los van elkaar. Dat was wat ik dacht dat liefde was en de relaties waar ik dan ook in investeerde.

Dus had ik mensen rondom me die niet echt naar mij luisterden en die geregeld iets in de zin van 'jaja, dat is Annelies met haar - ogen draaidende - dingen, ideeën en visies.' Voor hen was wat ik zei, deed of voelde niet veel waard en vooral ver van de waarheid. Als ik vroeg naar waar ik nood aan had, werd het vragen op zich veroordeeld. Hoe ik de wereld zag en ervaarde was fout en niet waar. Grenzen die ik aangaf waren als lucht of werden niet gehoord. Maar als ik een succes bereikte of een compliment kreeg van buitenaf, dan was het ook van hen; ook al hebben ze daar niet aan bijgedragen. Van de context waarin in opgroeide kreeg ik zelden een positieve aanmoediging; ik was al arrogant genoeg volgens hen. 

Ik moet je wellicht niet vertellen dat ik dit schrijf met tranen in de ogen en pijnscheuten door mijn lichaam. ‘Je huilt wanneer je thuiskomt', is de vrije vertaling van Marta Beck. Je hoeft me niet te koesteren of warm te houden om wat ik hier schrijf. Ik wil dat je dit leest en met jouw ogen kijkt wat je erin kan zien. Omdat de context, waarin ik opgroeide en van mezelf vervreemde, overduidelijke gelijkenissen heeft met de huidige mode en kapitalistische context. Als we een levensondersteunende relatie met aankopen willen ontwikkelen, vind ik het belangrijk om stil te staan waar we nu staan. 

Wordt er naar je geluisterd in de verkooprelatie? In de online of snelle verkoop is contact en een gesprek afwezig. Dan is het vrijwel onmogelijk om te luisteren naar elkaar. Ik heb jaren ervaring in de verkoop en ik heb een hekel aan dingen herhalen, omdat de ander niet luisterde. Als je het niet verstaat, dan is het aan mij om andere woorden te zoeken. Maar niet luisteren, is niet aanwezig zijn. Ben ik en de ander aanwezig bij dit hier en nu in de verkooprelatie?

Als je jouw idee of visie deelt, hoe wordt deze onthaalt? Als ik tijd heb om te flaneren, vind ik het fijn om winkeltjes van de ontwerper/kunstenaar binnen te gaan en een gesprek te voeren. Wellicht stap ik binnen met het idee om te doen waar ik van hou: een diep ontwikkelend gesprek voeren. Dus neem ik het risico om het gesprek in die richting te sturen. Vaak vang ik bot. De kunstenaar wil vooral zijn visie aan me opdringen of vindt die van mij naïef. Hoe luister ik naar anderen en andersom?

Is er ruimte voor hoe jij de wereld ziet, ervaart en aanvoelt? De meeste producten die we toelaten in ons leven, zijn ontwikkeld zonder dat wij inspraak hadden. Is er ruimte voor mijn ervaring en voor die van de ander? is er ruimte voor jouw ervaring? Is er een productontwikkelaar, ontwerper of merk dat een product aanpast als het niet blijkt te voldoen aan mijn verwachtingen? 

Is jouw waarheid een waarheid in de interactie? 'Ja, dat is een mooie visie, maar je moet begrijpen dat wij gewoon snel en effectief geld willen verdienen’, zei een verkoper letterlijk tegen me. Dan bewegen we toch als maatschappij naar een wereld waar een paar snel en veel geld verdienen en de anderen hoogstens een radertje zijn in hun effectieve machine. Iedere zijn wereldbeeld mag er zijn, maar daar wil ik geen deel van zijn. Dus ik herhaal: is mijn waarheid een waarheid en zo ook deel van de interactie?

Hoe gaat de ander om met jouw vraag en hoe jij met die van zijn kant? Geef me geen opties op een website, staalkaart of in het gesprek, die dan later toch niet mogelijk zijn. Ik begrijp ook wel dat dingen kunnen veranderen en dat leveranciers soms niet kunnen leveren. Maar stel me niet de vraag om te kiezen als er eigenlijk geen keuze is. 

Wordt er stilgestaan bij jouw wereld/mensbeeld; is de relatie zo dat jij daarin verder ontwikkeld? Weet jij de limieten in de verkooprelatie en weet de ander dat jij grenzen hebt? 

Neemt ieder in de relatie enkel wat jou genot geeft? Zijn de concepten ik, jij en wij duidelijk, voor iedereen? Moedigen we elkaar aan met persoonlijke, concrete en duidelijke complimenten? 

Jarenlang begon ik te huilen als ik alleen in mijn kamer was of thuiskwam. Pas als ik met mezelf was, en er ruimte was om mezelf te laten zien en te laten zijn, kon ik deze lastigheden laten zijn. Door de boosheid en frustratie toe te laten, kan ik zien wat me die gevoelens gaf. De onverschillige manier van met elkaar omgaan in deze kapitalistische maatschappij. Dit raakt me diep; niet gezien worden om wie je bent; niet gezien worden om wie ik ben.

Omdat structureel niet gezien worden om de mens wie je bent, de spiegel waarin je jezelf zou kunnen zien stuk maakt. Zoals je weet is mijn doel jezelf te laten zien en te laten zijn. De ander is deel van jezelf laten zien en laten zijn. Een visie, idee, mensbeeld, ontwikkeld door het te delen. Een mens ontwikkelt door om te gaan met anderen, dus onverschillig met elkaar omgaan is volgens mij een misdaad tegen de menselijkheid. 

We, jij en ik, zijn niet verantwoordelijk over hoe anderen zich gedragen. Maar als we kiezen voor de aankoop van levenslange producten, is het nodig om te kijken hoe de verkooprelatie nu is. 

Suitably yours,

Annelies