Vragen voor vragen

Ja, ik hoor je vraag en ik wil je nog wat meer vragen stellen, voordat ik er over na kan denken of ik deze ga beantwoorden. 

Het onaangename gevoel van het kledingstuk, had je dat ook tijdens het bestellen? - Ja.

Heb je dat dan gedeeld? - Ja.

Wat was de reactie? - Het werd een beetje weg gewuifd. 

Hum, ok. Ik ben aan het nadenken over de volgende vraag. Waarom heb je dit kledingstuk dan besteld, als het eigenlijk niet heel aangenaam zat? - Omdat het op maat gemaakt ging worden.

Is er je verteld hoe dit merk werkt? - Nee.

Ik neem dan aan dat je niet weet of het patroon dat je paste werd aangepast of dat er een nieuw patroon met jouw maten gemaakt werd of een andere werkwijze. Ik weet dat dit vrij technisch is, en wellicht buiten je kennisveld, en zo ook buiten je interesseveld. Toch ga ik de vraag stellen: heb je gevraagd hoe ze te werk gaan? - Niet echt; eerder hoe het voor mij zou verlopen. 

Ok, geen probleem. Er zijn trouwens geen goede of foute antwoorden. Ik geloof niet in die opdeling van de wereld. Maar we zitten nu met een kledingstuk wat jou een onaangenaam gevoel geeft op de rug en wat tegen trekt als je in de auto rijdt. Ik weet nog steeds niet of ik je vraag kan beantwoorden. 

Ik wil je wel even uitleggen waarom het me niet verwonderd dat het kledingstuk net daar onaangenaam zit. Op het moment dat je jouw handen op het stuur legt, gebruik je de maximale capaciteit van twee technische punten van de jas. Door je armen naar voor te brengen ga je op de limiet van het armsgat druk uitoefenen. Je moet eens kijken als je een top zonder mouwen draagt en plaats dan je hand waar je armsgat zit. Vervolgens strek je de arm en dan zal je merken dat hij tegen de hand duwt. Bij het maken van een patroon, met een mouw en armsgat, is dat een technisch veeleisend punt.  

Daarnaast is de spier op je rug, die je gebruikt om je armen naar voor te strekken, een gekke spier. Ik bedoel daarmee dat als je met je armen naast je lichaam staat, deze spier op zijn kleinst is. Wanneer je je stuur vasthoudt, is deze op zijn grootst. Dus bij het maken van het patroon is het dus zoeken naar een balans in elegant verwerken van de extra stof en ruimte die nodig is om met je armen te kunnen bewegen. 

Als je kijkt naar de kostuumgeschiedenis van het mannenkostuum, ga je zien dat de globale vorm niet zoveel veranderd is door de jaren heen. Maar dat er vooral gespeeld wordt met kleine details als de reveir, de lengte van de jas en de breedte van de schouder, mouw en rug. Die laatste drie zijn niet toevallig juist die punten waar jouw jas momenteel onaangenaam zit. Omdat dit een punt is wat veel technische eisen heeft, maakt elke ontwerper, kleermaker of merk daar zijn eigen antwoord op en benoemt dat een bepaalde stijl. 

Zoals je misschien wel weet is iedereen zijn lichaam anders. Dus een systeem dat voor iedereen werkt, gaan we niet vinden. Dat is de reden waarom ik mijn eigen systeem, waarbij je komt passen, heb. En zo heeft iedereen zijn antwoord op die vraag. Het is als een recept voor brood: elke bakker heeft zijn techniek om een lekker brood te maken. En sommigen verkiezen het ene en anderen een ander. Dit om te zeggen dat je dus naar een bakker ging, waarvan het brood je niet geheel aanspreekt. 

Ik weet, geloof en aanvaard dat het leven een zoektocht is. Een pad naar ondersteunende mooie dingen die mijn leven laten zien en laten zijn. Hoe denk jij over het leven? Dat we oplossingen kunnen vinden voor problemen die zich aandienen?

Ja, inderdaad en soms is het ook aanvaarden. Om terug te komen op je vraag van het armsgat en de rug: ja, daar valt een oplossing voor te vinden. Maar ik moet die soms ook zoeken voor klanten. Er is geen oplossing die klaar ligt in de kast en die voor iedereen werkt. Dit is de onzekerheid waarin ik werk; de zoektocht. 

Hoe voelt het voor jou om iets te bestellen bij iemand die deze onzekerheid aanvaardt en tot op een zeker niveau met je deelt. Het verhaal dat ik mezelf vertel is dat je dat niet zou appreciëren of dat je juist daarom niet bij mij zou bestellen. Ik heb de indruk dat je het idee hebt dat het feit dat het kledingstuk nu onaangenaam zit, dit fout is en dat je twijfelt aan het vakmanschap van de maker. Ik heb de indruk dat mijn uiteenzetting hier, je het gevoel geeft van ja, ja dit zal wel allemaal. Maar ik zit nog steeds met een aankoop die niet aangenaam zit. 

Ik probeer je niet te overhalen om bij me te bestellen. Ik probeer voor mezelf te achterhalen of ik je vraag kan beantwoorden. Wat ik door vragen te stellen, en een beetje context, al voor een stuk deed. Maar de vraag voor mij is eigenlijk: hoe ga jij om met het nemen van risico bij jezelf of van een ander? Ik stel deze vraag omdat ik merk, doordat je hiermee naar me komt, dat het belangrijk voor je is. 

Je nam het initiatief om kleding te bestellen bij iemand nieuw, zo stelde jij jezelf bloot. Dit draaide niet zo uit als bij voorgaande ervaringen. En, ja, een kledingstuk wat niet aangenaam zit, ga je niet dragen. De ander nam het risico om voor jou een kledingstuk te maken. Hij gebruikte zijn systeem, gaf jou zijn brood. Nu je het brood proeft, is het niet jouw ding. Is het een kwestie van het juiste beleg of combinatie met andere dingen te vinden? Is het een kwestie van aan te passen waar mogelijk? (Hier vond ik geen brood vergelijking) Is het een kwestie van het lastig vinden dat het leven een zoektocht is? Is het een kwestie dat risico nemen een risico inhoudt? Is het een kwestie van het geloof in probleem en oplossing loslaten en de onzekerheid daarvan in de plaats zetten? 

Suitably yours,

Annelies