De trieste regenjas.
Soms heb ik je ineens aan
Zonder het op te merken kwam je rondom me
Na een tijd, soms pas dagen, merk ik op dat je me komt bezoeken
Je bent zwaar en duwt me naar beneden
Niet dat ik plat op de grond lig en niet meer kan functioneren
Maar alles voelt zwaarder en vraagt meer van me
Het opheffen van mijn arm, daar heb ik extra energie voor nodig
Omdat de mouw van de jas op me weegt
De stof is zwaar alsof ze van steen gemaakt is
Soms merk ik je bezoek op door de sluimerende triestheid
Alsof het ineens de hele tijd zachtjes aan het regen is
Van die regen die je nauwelijks merkt als je in het bos of in de open natuur wandelt
Ze maakt je niet echt nat
Maar heel geleidelijk aan gaat de glimlach van mijn gezicht
Heel subtiel voelt het alsof de fonkeling uit mijn ogen verdwijnt
Heel traag voel ik me en mijn hart kouder
Het beeld dat ik van mezelf heb begint enkel in mijn hoofd te bestaan
Ik weet niet meer hoe ik eruitzie
Ik herinner mijn spiegelbeeld niet meer
Het is alsof deze beelden niet meer bestaan
En als ik echt geheel in de jas zit
Heb ik de indruk dat deze ontmoetingen met mezelf in de spiegel
Nooit hebben bestaan
Je bent subtiel maar wel dominant
Je neemt niet bewust of duidelijk de boventoon
Ik doe nog steeds de dingen die ik zou gaan doen of die ik wou doen
Maar je geeft ze een andere kleur
Of je neemt er eerder de kleur uit
Heel geleidelijk aan ben ik ineens in een zwart-wit film
Die eigenlijk de waarheid, grijs, laat zien
De vraag waarom ik doe wat ik doe
Is ineens heel belangrijk geworden
De diepere passie en motivatie lijkt er ineens niet meer te zijn
Ik merk dat ik het niet meer boeiend vind
waar ik ergens nog herinner dat ik dat wel vond
Het plezier van aandacht in het moment is weg
Anderen zijn ver en anders
Ze handelen zwart als ik wit doe
Of andersom
Ik hoor me dingen denken
Die ik niet wil denken
Maar het duurt lang voordat ik dit kan horen
En uit een vorm van respect luister ik naar wat ik niet wil denken
Ik wil wel naar je luisteren
Maar ik wil niet de gehele tijd horen
Dat ik alleen ben
Dat ik niet goed genoeg ben
Dat ik geen liefde waardig ben
Dat niemand me begrijpt
Je vertelt me dit zo vindingrijk
Elk element wat zich laat zien in mijn dagelijks leven
Zie je als een bewijs van deze stellingen
Ook al gaf ik aan dat dit me niet past
En waar ik van weet dat ik er niet achter sta
Ik ben dankbaar voor je herhaling
Het is impressionant dat je in alles je zelfde punt ziet
Ik ben je dankbaar voor je bezorgdheid
Maar ik denk niet dat het bezorgdheid is
maar jouw angst en trieste gevoel
Je komt subtiel over mijn schouders hangen
Als een regenjas die bij elke outfit past
Maar eigenlijk leg je jouw angst en tristesse in mijn schoot.
Maar we hebben nooit een relatie opgebouwd
Ik ken jou enkel van mijn nieuwsgierigheid
Naar jouw effect op mij
Maar ik weet niet wie jij bent
Waar jij van droomt
Of waar jij naar verlangt
Ik heb wel een vermoeden
Maar ik zou daar graag eerst willen over praten
Als gelijken
Maar door geleidelijk aan
Zonder aankondiging over mijn schouders te komen hangen
Maken we geen relatie
Waarin ik de antwoorden op mijn curiositeit naar jou te weten kom
Zelfs als wanneer je op me hangt
Of eerder leunt
Gebruik je mijn nieuwsgierigheid
Als ingang om jouw triestheid bij me te leggen
Maar jij bent de trieste regenjas
Je bent te groot voor me
Of koos je deze maat omdat ik je dan altijd zou kunnen dragen
Soms hang je groot in de wind flapperend rondom me
Soms ben je met een band in mijn taille gesloten
Strak als een korset
Je kleur is nietszeggend of onopvallend
Omdat jij denkt dat je dan bij alles past
Suitably yours,
Annelies