De anderen.

Het is nu al twee dagen dat dit idee mijn ogen blijft openen. Ik las dat bewustzijn gemaakt wordt door jezelf te kennen en hoe anderen je zien. Dit eerste deel, daar schreef ik al vaker over. Het tweede deel sukkel ik mee. Doordat dit zo duidelijk als deel van bewustwording benoemd werd, vallen er puzzelstukjes ineen. 

Als puber had ik het idee dat iedereen een puzzelstukje is en dat we zo samen de maatschappij maken. Gaandeweg mijn volwassen opgroeien en diepere bewustwording, werd me duidelijk dat dit totaal niet evident is. Er zijn heel veel redenen, omstandigheden, oorzaken en gevolgen, waardoor we niet het puzzelstukje zijn dat we zijn. Zo kwam ik tot laat jezelf zien en laat jezelf zijn; dit is meer een proces dan een staat van zijn. Mijn verlangen naar een maatschappij, waarin iedereen bewust zichzelf is, is er nog steeds. 

Doordat het me nu helder is dat het tweede deel - hoe anderen je zien - deel is van je bewustwording, verduidelijkt dit mijn verlangen naar menselijkheid. Daaronder valt empathie, compassie, luisteren, uitdrukken waar je nood aan hebt, flexibiliteit naar de omgeving, inlevingsvermogen. Ik kan de lijst zo lang als deze kleermakerszit maken, maar ik denk dat je het punt begrijpt. Intuïtief voelde ik aan dat dit noodzakelijk en verbonden is met kleding en de relatie met jezelf, maar nu is dit dus concreet verwoord. 

Een detail waar ik even wil op wijzen is dat er staat ‘anderen.’ Niet de ander. Het gaat erom dat je in het beeld dat je van jezelf ontwikkelt, de blik van de anderen meeneemt. Stel, ik ben in een bepaalde omgeving eerder terughoudend en praat individueel met enkele mensen. Dan ben ik voor de anderen in die omgeving niet zo opvallend of op de achtergrond. Voor die paar mensen waar ik een langer diepgaand gesprek mee heb, laat ik me dan zien als iemand die kan luisteren en ideeën kan delen. Nu komt de vraag: welke anderen neem jij mee in jouw bewustwording? Om het even zwart-wit te maken: zie jij jezelf als het muurbloempje of als de diepe gesprekspartner? 

Als je even de tijd neemt om te pauzeren bij deze vraag ‘welke blikken neem ik mee in mijn bewustwording?’ dan zal je merken dat verwachtingen en verlangens zich daarin gaan mengen. De tafeldanser, of de persoon die het hoge woord voert op een event, zien we als degene met de macht. Doordat we aan het hoge woord hebben de eigenschap koppelen dat deze persoon  voor de groep gaat zorgen, waardoor het zou kunnen dat jij jezelf veroordeeld voor het niet-tonen van dergelijk gedrag. Misschien verlang je naar dat vertrouwen van de anderen, dus kan het zijn dat je ook die bril gebruikt om naar de hierboven beschreven situatie te kijken. 

Nu merk ik op dat het gesukkel voor een stuk toch met het eerste deel te maken heeft: jezelf kennen. Nu voel ik me stabiel in mezelf en kijk in naar de hierboven beschreven situatie als volgt. Ja, sommigen hebben me niet gezien en met een aantal had ik een fijn en boeiend gesprek. De focus is dat ik het een aangenaam en leuk moment vond, dus ik deed wat ik leuk vind en dat is niet iedereen zijn ding. Maar ik kan me ook inleven in de Annelies die volledig in de knoop geraakt met de vragen die ik hierboven stel. Door te aanvaarden wie ik ben, en ook wie ik niet ben, is het gemakkelijker om de blik van de anderen te laten zien en laten zijn. 

In het voorbeeld gebruikte ik sociale interactie, maar wat als we dit eens door kleding gaan vervangen. Ik neem je even mee in de vertaling naar kleding. Mijn stijl is eerder terughoudend: rustig, mee met de tonen van wat de anderen dragen, niet bepaald opvallend.  Ik heb met enkelen een dieper gesprek: wie het oog heeft en de tijd neemt, kan toch meer diepere dingen in mijn stijl ontdekken. Details en verhalen die je op het eerste gezicht niet kan waarnemen. Hoe benoem ik mijn stijl dan? 

Is het je ook je opgevallen dat het niet evident is om aangename woorden te plakken op het terughoudende? Dat als we over kleding praten, dat neutraal en passend in het sociale geheel, een oordeel is. Mode, de kledingindustrie en trends zijn gefocust op verandering. Om deze te creëren en financieel te cashen is het noodzakelijk dat het tafeldansers zijn. Als een trend of verandering te klein is, is de kans dat deze door de anderen wordt opgemerkt veel kleiner. Zoals dat de persoon op het social event niet door iedereen opgemerkt wordt. Dit maakt dat we als social geheel veel waarde gaan toekennen aan grote en opvallende zaken. Wat dan opzich weer de sukkel mallemolen van vragen hierboven in gang zet. 

Hoe geraken we hier dan uit? Pauzeer. Aanvaard dat je maar met bepaalde kleuren staat. Respecteer dat enkel bepaalde vormen je in je waarde zetten. Waardeer jouw verhaal. Accepteer de lichamelijke en materiële behoeften die je hebt naar kleding toe. Dit maakt jouw stijl. 

Suitably yours,

Annelies