Masker

Ik vind het soms lastig om mijn energie te blijven steken in het laten zien en laten zijn van mezelf, in een context die daar recht tegenover staat. Geregeld gebeurt het dat ik in een gesprek over kleding, jezelf laten zien en authenticiteit, een wild paard voor me krijg. Als je hen dat niet geeft dan krijg ik alle vormen van steigerende paarden te zien. 

Ik weet uiteraard ook, dat wat een ander voelt van de ander is. Ik kan begrijpen dat de spiegel die ik je voor hou, niet fijn is om in te kijken. Maar ik heb geen gesprekken met maskers. Als ik daar toch in verzeild raak, zie je me subtiel weggaan. Ik vind het niet ok om zonder filter je emoties op een ander te spuwen. Dat is een andere omschrijving van het steigerende paard. Ik kan begrijpen dat je de prijs van wat ik aanbied wat-dan-ook vind, maar je hoeft dit niet in mijn gezicht te gooien alsof ik een vreselijk monster ben. 

Mijn doel is dat je kan ervaren wat het is om jezelf verder in je waarde te zetten. Opnieuw: ik kan begrijpen dat je daar niet klaar voor bent. Misschien de reden dat dit me blijft opvallen, omdat ik het zo spijtig vind. Ik vermoed dat de reden dat de ander zijn emoties uitspuwt is, omdat dit simpelweg de manier is hoe hij dat doet. Dat steigerend paard aan de ander geven werkte blijkbaar in het verleden, daarom blijven we dingen doen. 

Emoties willen je net iets laten zien. Dat iets pijn doet, lastig is of aangenaam is. Die gehele boel wegduwen maakt dat de communicatie niet doorkomt en dat de emotie zich nogmaals gaat tonen. En zo blijft deze cirkel doorgaan.

In gesprekken met klanten focus ik op het vertrekken vanaf de plaats waar zij zijn. De kans dat ik tot de diepte kom, waar ik graag over praat en nadenk, is minimaal. Meestal gebruik ik op een dag maar 1% van mijn kledingkennis. Dit vind ik spijtig. Graag zou ik dit in een gesprek delen; wat zijn mijn opties? 

Toch praten over zaken, waarvan ik denk en zie dat ze niet kunnen volgen? Als een soort van monoloog de ander overwhelmen. Zelf vind ik dit vervelend om in de andere positie te zitten en ik bestempel dat gedrag als weinig sociaal vaardig. 

Die persoon gewoon laten passeren? Dan ga ik vaak mensen overslaan en ik wil net concreet aan een menselijkere samenleving werken. 

Eerlijk zeggen: u heeft een masker op? Dat beschermde u, maar nu is het vooral een muur, waardoor u zichzelf niet kan zien. Het voelt misschien alsof dit masker u beschermt van alles wat u niet wil. Maar onder andere de relatie met kleding die u wilt, zijnde uzelf laten zien en laten zijn, kan enkel als u dit masker laat vallen. 

Het is dat masker dat maakt dat ik, en andere mensen, het niet fijn vinden om met je om te gaan, want ik wil net als anderen de authentieke jij zien. Het is waar dat niet iedereen het leuk gaat vinden als jij je eigen stem volgt. Maar de mensen die je echt zien, waarderen je ook echt. Je kan nog tientallen kledingstukken kopen tot het moment dat je denkt: dit ben ik. Maar ik kan je vertellen dat het moment niet komt. 

Jezelf voelen, en dit naar buiten brengen, is iets wat van binnen begint. Je kan dit niet buiten jezelf vinden. De bescherming om je authentieke zelf niet te tonen aan de wereld is geen bescherming; het verwijdert je van jezelf. 

Het is wetenschappelijk bewezen dat je authentieke zelf hoe dan ook een uitweg zoekt, of jij dat nu wil beschermen of niet. Dit is de magische kracht van onze hersenen. Dus je kiest om jezelf te beschermen met een masker, maar dit masker tegenwerken is de taak van je hersenen. 

Ik wou dat er een gemakkelijke weg was, maar een masker dat je al zo lang draagt afzetten is nu eenmaal voor een stuk met je vergroeid. 

Suitably yours,

Annelies