broodpudding

Ik was op een bijeenkomst van een goede kennis met door hem geselecteerde gelijkgestemden. Indirect was het de bedoeling elkaar te leren kennen en de overeenkomsten te bevestigen, zonder dat dit laatste een duidelijk doel had. Als ik er nu op terugkijk was het eigenlijke doel om verbinding te zoeken tussen voorgeselecteerde mensen. Doordat ik de nacht ervoor wakker lag door opborrelende ideeën, liet ik mijn introverte zelf zijn en ook zien. 

“Ik was mild” wil ik schrijven maar het was groter, ik was liefdevol naar mezelf toe. Want het was niet mijn ratio die besloot om warm met mezelf om te gaan, ik deed het uit gewoonte. Enkele jaren geleden zou dit totaal niet de gewoonte zijn geweest. Dan zou ik rationeel de vermoeidheid en de bijeenkomst tegen elkaar hebben afgewogen. Wellicht zou ik zonder dat ik het doorhad op zoek gaan naar redenen om daar niet te zijn, terwijl ik er wel fysiek was. Ik zou wel bij de bijeenkomst zitten, maar mijn aandacht zou vooral bij mijn gedachten zijn. 

Ik kan me die persoon nu goed voorstellen op een bijeenkomst. Dat is iemand waarmee je een praatje begint, maar dat niet als vanzelf verloopt. Het is niet dat die persoon niet boeiend is of dat hij enkel gesloten antwoorden geeft. Er mist dan een vonk of een energie die mijn aandacht bij de persoon houdt; wat maakt dat iets anders op de bijeenkomst mijn aandacht trekt. Ook al weet ik zelf hoe het voelt om deze persoon te zijn. Toch liet het eten, een toiletbezoek of hilarische conversatie van anderen me wegvloeien van die persoon.  

Toen ik die persoon was begreep ik deze beweging van de ander, ik voelde namelijk ook geen een vonk. Ik merkte ook dat de energie aan de andere kant van de bijeenkomst aantrekkelijker was. Ik was dan rationeel liefdevol naar mezelf toe. Bedenkend dat de meeste mensen houden bij dit soort omstandigheden meer van de open mensen houden en dat ik ben iets geslotener. Niet iedereen hoeft op tafel te dansen; je bent waardevol in wat je brengt. Het was een pleister op de wond van mijn onverbondenheid. Het heelt de wond niet, het beschermt slechts voor verdere infecties en complicaties. 

Pas wanneer ik de pijn van die afwijzing kon toelaten, kon ik die onverbondenheid ervaren. Ik voel(de) me vaak de broodpudding die maar weinigen kiezen in het energetische en kleurrijke dessertbuffet. Wie daar wel voor kozen, hadden ook hun redenen. De ene mag geen suiker of de andere probeert zich wat in te houden met al die overstimulerende keuzes, dus was de broodpudding een veilige, rationeel overgebleven optie. Om maar aan te geven dat ze met me aan de praat raakten, omdat dit rationeel een goede optie leek.

Dit is uiteraard een vergelijking die ik maakte. Ik zou deze als een verhaal kunnen wegzetten. Maar door dat niet te doen leerde ik mijn verlangen kennen. Ik wil ook graag gezien worden als dé keuze van het dessertbuffet. 

Zo nu dat duidelijk is, maak ik een plan van aanpak. En waar haal je anders de informatie buiten het observeren van de weelderige slagroomtaart? Ik leerde veel van de verschillende kleuren en energieën van het dessertbuffet. Ik werd er zo in, dat ik kon voorspellen wie op de bijeenkomst wat ging verkiezen. Dat gaf me vanuit mijn observerende broodpudding positie voldoening. Voorspellingen die uitkomen bevestigen dat mijn redeneringen correct zijn. 

Het duurde lang voordat ik besefte dat dit plan zijn doel niet bereikt, namelijk dat ik dé keuze wil zijn op het dessertbuffet. Via omzwervingen van de juiste mensen, en mezelf met de juiste energie te decoreren met kleurrijk lekkers, kwam ik maar sporadisch dichter bij mijn doel. Ik wilde juist gekozen worden om het zijn van de broodpudding. 

Ik weet niet zo goed waarom, en doet er ook niet toe, maar na deze bijeenkomst werd me iets helder. Het spiegelen had plaats gemaakt voor verbinden. Alle hiervoor beschreven pogingen vallen onder de spiegelen. Ik spiegelde me aan anderen via observatie, vergelijking en imitatie. Of verpersoonlijkte imitatie die ik dan rationeel benoemde als inspiratie. Maar zoals ik al opgemerkte, bracht dit me niet bij mijn doel. 

Het pad ernaar blijkt totaal anders dan wat ik rationeel had kunnen bedenken. Het vertrekt vanuit een berusting en vertrouwen in mezelf als broodpudding. Het effectief ervaren van genoeg zijn, genoeg laten zien. Dit is zo een gewoonte geworden dat ik daar niet meer over nadenk, woehoew! En waardoor de focus in de bijeenkomst vloeit naar verbinden met de andere aanwezigen. 

Deze openheid naar de anderen kan zich enkel laten zien doordat de verbinding met mezelf gewoon vloeit. Ik koos mezelf als dé keuze. Andere dessertopties zijn er niet, ik ben de broodpudding. 

Suitably yours,

Annelies