tomaten

Ik ontdek nu iets, wat ik totaal niet verwacht had bij het concreet maken van mijn overtuiging, namelijk dat afhankelijkheid onderdeel is van verbinding. Iets waar het maatschappelijke systeem, waarin ik ook leef en ontwikkel, alarmbellen bij plaatst. Het is de ervaring dat wat iemand uit mijn intieme cirkel meemaakt, me echt kan raken. Of een inzicht van een ander, dat binnenkomt en ik geen moeite wil doen om het buiten te houden, omdat het me inhoudelijk verder laat ontwikkelen. 

Mijn onderzoek naar verbinding begon vanuit een duidelijke context en ervaringen van onverbondenheid. De keuze die ik maakte om dit te exploreren en concretiseren kwam vanuit mijzelf: onafhankelijk. Hoogstens als een actie die ik, voor mezelf, ondernam vanuit een gemis, verlangen en behoefte. Dat maakt de afhankelijkheid als iets onverwacht, ook al waren de andere ontdekkingen ook niet zo voor de handliggend waren. 

De wederkerigheid in verbinding onderzocht ik al eerder. Je hebt de ander nodig in de verbinding. Maar als je deze als momentgebonden of situatiegebonden ziet, en er zo geen ruimte is voor de menselijke verbinding, dan kan er geen wederkerigheid zijn. Je kan wel verschillende keren op dezelfde stoel gaan zitten, maar dat maakt niet dat je met die stoel verbonden bent. Het is menselijk contact dat, hoe klein het moment ook is, wederkerigheid laat ontstaan en die verbinding kenmerkt. 

De verbinding ontwikkelt zich verder tussen de mensen in je intieme cirkel. Waardoor je beiden jezelf meer en meer laat zien en zijn, zonder dat dit de verbinding beschadigt. En wanneer dit toch gebeurt, we blijven mensen, is herstel van de verbinding iets waarin we investeren. 

Het inzicht van afhankelijkheid van die intieme cirkel, doet me ook realiseren dat de intieme dynamiek niet schaalbaar is naar de context rondom me. De context rondom me is de wereld waarin ik leef, ik kies voor deze definitie omdat ik weet dat deze bij ieder anders is en maar een deel is van de wereld. Het horen, waarderen en zien van jezelf en iemand anders kan enkel op intiem niveau. Bij de producent van de tomatensaus op mijn bord, iemand die ik wellicht nooit zal zien, kan ik dat praktisch niet realiseren. 

Als ik de context verklein tot de mensen met wie ik wel contact heb, dat ben ik enkel verantwoordelijk voor mijn deel van de wederkerigheid. Ik kan de ander, die mij tomaten verkoopt, zien, horen en waarderen; maar dat geeft geen enkele verbinding omdat die wederkerigheid noodzakelijk is. Doordat er geen verbinding is, weet ik zelf niet wat ik laat zien en ook niet of de tomatenverkoper deze ervaring gezien, gehoord of gewaardeerd geeft. 

Ik heb nogal sterk de neiging om de ander een ervaring echt te laten zien, horen of waarderen. Omdat ik weet hoe pijnlijk het is om dat niet te krijgen, omdat ik zelf wil verbinden met mijn context en omdat ik denk dat dit is hoe je een samenleving menselijk laat zijn. Als investerende bruggenbouwer ga ik het contact aan met de tomatenverkoper. En hij wil me op een vriendelijke manier tomaten verkopen. Ik ben van hem afhankelijk voor mijn tomaten en hij van mij voor een deel van zijn inkomen, en dit regelen we graag op een menselijke manier. Dit is dan gewoon een goede verkoper met hopelijk een kwalitatief product. 

Hoe kunnen we in verbinding met de context aarde, klimaat, medemensen en vakmanschap leven of ondernemen? Op een manier waarop deze thema’s niet het verkooppraatje zijn, maar effectief deel van het leven. Ik denk niet dat het noodzakelijk is dat dat ik de tomatenplukker in persoon ken. Gaat het productieproces me verbinden? Zit ergens een antwoord in de afhankelijkheid? 

Wat gebeurt er als we de afhankelijkheid van elkaar gaan omarmen. Iets wat ik concreet ga doen. Dankbaar zijn voor wat een ander geeft en inzien dat mijn context daardoor wordt gevormd. Mijn afhankelijkheid bewust voelen en (proberen) te waarderen. Verbinden met de afhankelijkheid. Ik ben afhankelijk van de tomaten. 

Suitably yours,

Annelies