Hoe voelt dit kledingstuk?

Vaak start ik mijn dag met luisteren naar een video van Tara Brack. Vandaag ging deze over los zijn van je lichaam. Hoe in je hoofd leven de standaard is in deze context. We zetten het denken, redeneren en plannen zo voorop, dat in je lichaam zijn totaal niet gebeurt. Het is het denken over de pijn, dat vaak het meeste pijn veroorzaakt. Het is het doemdenken over lastigheden die lastig zijn. Het is het rationeel verbinden van lichamelijke ervaringen aan cognitieve concepten, dat ons laat vastlopen in de relatie met ons lichaam. 

Dit bracht me terug naar waarom ik kleding denk. Ik merkte op dat het grootste deel van de mensen, om niet te zeggen iedereen, wanneer ze in de paskamer zijn gelijkaardig gedrag laten zien. Het moment dat ik vraag: ‘hoe voelt het?’ of ‘hoe zit de kleding?’ dan kijken ze naar mij of de andere persoon in de paskamer of de spiegel. Dat is toch even een vreemde manier om op de vraag: ‘hoe smaakt hetgeen je in je mond hebt?’ te beantwoorden, met kijken naar buiten. Het zoeken van het antwoord op de vraag hoe iets voelt buitenaf zoeken, vond ik frappant, maar herhaalde zich iedere keer. Van daaruit begon ik als kleermaker stil te zitten in mijn eigen kleding en te voelen hoe het voelt.  

‘Hoe voelt het van binnenuit om deze broek te dragen?’ Het gekke is dat als ik deze vraag stelde, dan gingen mensen met hun hand over de stof wrijven. De optie om binnen in je lichaam te gaan voelen, leek niet te bestaan. Of om het met Tara haar woorden te zeggen: “dat zijn we totaal verleerd.”

Soms gebeurde het ook dat een moment voor de spiegel veranderde in een lesmoment. Dat op de vraag: ‘hoe vind je dat deze vorm je staat?’ ik meer vragen kreeg. Als iemand gelijkaardige witte jurken aan het passen was, dan benoemde ik die iets technischer om eenvoudiger te communiceren. De jurk die uitloopt na de heupen, de jurk die volume geeft van in de taille, de brede rok met tule, de brede rok in tafta enzovoort. Ik weet dat ik hier en toen woorden gebruikte, die termen uit het vak zijn. Dit wekte interesse van de drager op en deze vroeg door. Uiteraard wil ik je dit vertellen, maar als je geen kledingkennis hebt is het niet eenvoudig om de informatie ergens aan te verbinden. 

In alle gevallen antwoordden ze niet op mijn vraag hoe het voelt, in die jurk, maar bleven ze in het denken en hun hoofd. Het was alsof ze rationeel iets wouden begrijpen of zelf visualiseerden in hun hoofd. Daarvoor heb je vakkennis nodig, die ze niet hadden. Ik merkte op dat door meer te denken en informatie te vergaren ze dit zouden kunnen verkrijgen. Wat enerzijds niet zo werkt en anderzijds hadden ze maar in de spiegel te kijken, zagen ze de visualisatie van wat ze rationeel probeerden te construeren. Ze droegen namelijk de jurk waar ik die naam aan gaf en waarop ze dan via denken deze probeerden te begrijpen. Ik begrijp ook ineens waarom ik daar gek werd. Kijk gewoon in de spiegel en je ziet en voelt wat ik beschrijf. Het was alsof hun denken hun voelen totaal in de weg stond. 

Ik weet nu niet of dat Tara dit zei, of dat mijn gedachten gestimuleerd werden door de hare, maar wanneer we in stress verkeren is er geen ruimte om te voelen. Het voelen brengt je terug naar jezelf en neemt de stress weg. Doordat we maatschappelijk niet voelen of in ons lichaam aanwezig zijn, komt er enkel meer stress. Wat ons opzich een overrompelend gevoel geeft, wat we niet voelen en zo is er meer stress. Dus adem in en adem uit, voel. Hoe voelt je lichaam. Hoe voelt het in je lichaam. Hoe voelt het in je kleding. 

Ja, kledingaankopen is een vorm van therapie de welke je terug in je lichaam brengt. Als je tijdens het passen voelt hoe de kleding zit: voel, voel en voel. Ja, je kan opmerken dat je denkt. 

Suitably yours,

Annelies