Ik ben niet mooi.

Het verhaal van een moeder met een dochter van 4 jaar zette deze gedachten in gang. “Ik ben niet mooi” had het meisje tegen haar moeder gezegd. Hoe kan je iemand of een kind van vier jaar zich mooi laten voelen? Kan ik daar als buitenstaander invloed op uitvoeren? 

Wat maakt dat ik mezelf als mooi ervaar? Wanneer ik me goed voel, is dit vaak ook gelinkt aan mooi. Als ik voldoende heb bewogen volgens mijn opgestelde realistische doelen. Als ik zaken heb bereikt of volbracht. Wanneer ik tijd met mijn intieme kring heb gespendeerd en ik me verbonden voel met de wereld. Als ik dan in de spiegel kijk, dan zie ik een mooi persoon. 

Het is toch opmerkelijk dat dit weinig tot niets heeft te maken met hoe ik eruitzie. Mezelf mooi voelen, is dus zoals ik het schrijf een gevoel. Ik kan in dezelfde kleding mezelf mooi of niet mooi voelen. Dit geldt ook voor de kleding die ik zelf maakte. Meestal gebruiken we een spiegel om te zien hoe we eruitzien, maar of je jezelf mooi voelt is daar niet te zien. Of dat is toch op z’n minst mijn ervaring. 

Als ik me minder voel, merk ik dat ik een spiegel gebruik om de ogen van de ander te lenen. Ik kijk dan naar mezelf maar niet vanuit mezelf. Eerder met een, meestal negatieve, blik waarmee een ander, denk ik, naar me kijkt. Die ander is niet zo duidelijk, maar de vage veroordelende blik wel. Het is ook wel zo dat ik er in sommige spiegels of contexten niet op mijn best uitzie: als het licht te bleek is, als de positie niet flatterend is, of als de context niet bij mijn kleuren past. Wanneer ik me goed voel kan ik daar doorheen kijken, zoals bijvoorbeeld in een tweedehands winkel. 

Wanneer ik me minder voel, om een reden die niet met mijn uiterlijk te maken heeft, merk ik dat ik minder tot niet in mijn lichaam ben. Bijvoorbeeld door een afwijzing of een reactie van een ander die me raakt, of door iets dat totaal anders loopt dan verwacht. Door terug in mijn lichaam neer te dalen, merk ik dat ik niet in mijn lichaam was. Op zich logisch, want mijn ervaring voelen is een lichamelijke ervaring. Door de afwijzing te delen met iemand die dat kan dragen en het verdient om dat te horen, kwam ik terug in mijn lichaam. 

Terugkijkend naar het moment ervoor, waarop ik dus niet verbonden was met mijn lichaam, was het alsof de fysieke ik niet bestond. Wellicht is het rationeel meer te bekijken als info die mijn lichaam niet als belangrijk beschouwt of als afsluiting om de sensaties niet in mijn hersens binnen te laten komen. Psychisch gezien sluit mijn lichaam zich af als overlevingsmechanisme. Omdat ik ergens, wellicht in mijn vroege leven, de conclusie trok dat mijn lichaam voelen in dergelijke omstandigheden niet welkom was. 

Wat maakt dat een ervaring welkom is, op welke leeftijd dan ook? Of laat ik het behapbaarder houden, wat kan ik meenemen uit bovenstaande ervaringen? 

Er is een deel aan mooi en niet mooi voelen dat we bij de ander gaan zoeken. In een zoektocht naar herkenning van hoe we eruitzien of voorkomen gaan we onze bevestiging bij de ander halen. Maar dit deel is eerder een oppervlakkig afdeksel van een dieper gevoel. Dat diepere gevoel heeft niet altijd te maken met uiterlijk of voorkomen. Het kan los staan van het visuele en is eerder een innerlijke beleving van jezelf. 

Daarnaast treedt er soms een mechanisme in werking dat ons van onze lichamelijke ervaring verwijdert. Het gevoel niet meer in je lichaam aanwezig te zijn. Wat je meestal opmerkt wanneer je tijdens de ervaring terug in je lichaam komt. 

Het is opmerkelijk dat beide delen, fysiek en psychisch, verbinding met een ander nodig hebben om tot het diepere gevoel te komen of om terug in het lichaam te landen. Gehoord worden, gezien worden, gewaardeerd worden, en ruimte hebben waarin jouw waarheid of verhaal er mag zijn, geeft dit gevoel van verbinding of welkom zijn. En dit maakt niet alleen de ander maar ook jou tot een mooi mens. 

Ik ben niet mooi is dus een vraag om verbinding en om jouw schoonheid te laten zien. 

Suitably yours,

Annelies