Ik vraag me af waarom.

Ik vraag me af waarom. Waarom ik ben wie ik ben.

Wat je meekrijgt van je omgeving en in je genen, zie ik als de stof, het patroon, de knopen en het garen dat voor je wordt klaargelegd. Ik zie herhaaldelijk dat ik niet maak wat zo duidelijk voor me was klaargelegd. Stel dat alles klaar lag om een broek te maken, creëer ik toch een jurk. Het is met retrospectie dat ik dit nu zie. En zo komt de vraag van waarom in me op?

Vroeger kreeg ik vaak het verwijt dat ik anders deed om anders te doen of om gezien te worden. Ik heb niet zo de behoefte om gezien te worden. Dit is niet mijn motivatie om dingen te doen. Het allerhoogste te bereiken doel is inspiratie te zijn voor anderen. Op dat gebied leg ik de lat niet hoog. Misschien dat ik je toevallig inspireer maar ik ga zelf graag op analiese.

Je krijgt bij je geboorte je basis kledingpakket. Het leven doorlopen maakt dat je met dit kledingpakket tot een kledingstuk komt. Meestal maken de mensen wat er in het pakketje zit.

Toch hebben we grote bewondering voor mensen die iets anders doen met hun basispakket. Ik luisterde net naar de touché aflevering met de nieuwe burgemeester van Leuven. Daar merkte ik dit ook op.

Ik heb een eigen visie over waarom mensen anderen op een pied de stalle zetten. Ik denk dat als je een ander op een voetstuk plaatst je eigenlijk niet durft naar jezelf kritiek te geven . De reactie “oh wauw zo,...” ( vul zelf iets positief in) dat jij dit doet. Is een adoratie en een ander boven jou plaatsen? Had de ander een beter pakketje klaargelegd gekregen? En de spreker vergelijkt zich met dat pakketje. Vergelijken is een teken dat je focus zoek is. Als iemand een dergelijke reactie geeft, begin ik over iets anders te praten. Ik wil de gever van het zogezegde compliment niet bevestigen in zijn zelfpijniging. De zelfpijniging bestaat er volgens mij uit door de indirecte manier dat je over jezelf praat. Het zo gezegde positieve of aanmoedigende dat  wordt aangeboden met het compliment fnuikte de spreker zijn zelfwaarde onbewust.

Ik vind anderen inspirerend, mooi om bezig te zien en sterk in hoe ze er staan. Maar zoals je wellicht weet zegt een aanmoediging of een compliment meer over de gever dan de ontvanger. Ik vind het echt gevaarlijk worden als er in hiërarchie van zelfwaarde gekeken wordt. Iedereen is gelijkwaardig dus sta je op hetzelfde voetstuk.

Iedereen kreeg een ander basiskleding pakketje. Meestal krijg je dat zonder handleiding op, slechts een gedeeltelijke. Dat is het leven, zelf leiden dat je leert hoe je met de inhoud van je pakketje tot een kledingstuk komt.

Als ik kijk naar mijn pakketje en waar alles inzit om tot een broek gemaakt te worden. Maar ik maak er toch een jurk van. Is dan wie ik ben? Het feit dat ik een jurk maak van een als broek voorbestemd pakketje? Waarom is 1+1 geen twee in de ontwikkeling van wie je bent.  Nu denk ik daar bewust over na. Maar vroeger maakte ik gewoon die jurk en ik had niet eens door dat ik eigenlijk materiaal voor een broek had liggen. Nu begin ik te zien dat de moeilijkheden die ik had om een jurk te creëren niet kwamen door mijn nog te leren proces. Maar dat deze zouden kunnen komen door het feit dat ik eigenlijk met de onderdelen van een broek aan het werken was. Vandaar dat het aantal knopen en de hoeveelheid stof niet echt uitkwamen. Ik stelde me daar geen vragen bij. Dit was gewoon wat ik had en wat zich aandiende.

De naam Annelies is me niet verkeerd gegeven. Een analiese is het onderzoeken van iets en er mijn eigen ding van maken. Dat deed ik al nog voor ik mijn eigen naam kon schrijven ( wat ik nog steeds niet goed kan). Of is dit ook weer een voorbeeld van hoe ik met mijn basis kledingpakketje  geheel onbewust mijn eigen ding doen. Ik verzin zelf de betekenis van mijn naam. Betekenis Annelies in google brengt me bij een reeks woorden waarin ik mezelf wel kan herkennen. Maar die naam is me gegeven als ik er maar een paar uur op deze wereld was en ik nog niet veel kenbaar kon maken. Dus op basis van mijn basis kledingpakket. Dus wie ben ik dan?

Ik neem even de rest van mijn leven om hierover na te denken.

Suitably yours,

Annelies ;)

" we missen het zijn zelf."

“We missen het zijn zelf” Dirk De Wachter.

Word jij ook zo rond je oren geslagen met duurzame dit en duurzame dat? Maar ik vraag me af wat duurzaamheid is? Maar tussen de reclame en producten kom ik niet zo ver.

Dan ga ik naar google.

En tik ik duurzaamheid betekenis in.

Bestendig, Bestendigheid, Consistentie, Duur, gehechtheid, Soliditeit, Stabiliteit, Sterkte.  

Dit is wat google mij als eerste resultaat geeft.

Ik ga naar het engels Sustainability.

De ability to sustain. Ik ben er, ik voel het.

Het vermogen om te ondersteunen.

Een product heeft het vermogen om te ondersteunen.

Wat ondersteunen? Wie? Waarom? Steun op basis van wat?

Iets wordt ondersteunt maar wat is dat “het gesteunde”?

Een product of dienst maakt dat de koper ondersteund wordt.

Een product of dienst wordt ondersteund door een koper.

Ik koop een fiets, dit ondersteunt me in mijn verplaatsingsmogelijkheden. Als ik een auto en een helikopter koop is dit ook het geval. Maar bij die laatste twee heb ik minder een duurzaamheids gevoel. Bij de auto kan het nog als je hem deelt, of als hij een ecologische uitvoering is. Waarom is een fiets die eigenlijk enkel voor mezelf is, qua gevoel ok? En een auto zou aan bepaalde voorwaarden moeten voldoen. Ondersteunt de fiets het klimaat, de aarde, de terug naar traagheid, of waar zit dit verschil? De aankoop van een fiets heeft het vermogen om te ondersteunen. De aankoop van een helikopter is veel prijziger dus daarmee ondersteun ik de maker meer dan bij mijn fiets.

Als ontspanning luister ik vaak naar podcast. Ik was net naar de lezing van Dirk De Wachter aan het luisteren die hij gaf bij de Radboud reflects. ( 24 oct 2018). De zin die bij mij bleef hangen is. “ we missen het zijn zelf”. Laten we dit even koppelen aan het vermogen om te ondersteunen. Een product of een dienst heeft het vermogen om het zijn te ondersteunen. Wat we missen is verbinding, een knuffel, in de ogen kijken, het laten zijn van moeilijke momenten ( die gewoon bij het leven horen).  Het zijn is dus de diepgaande verbinding, echt contact, in de realiteit bij elkaar zijn. Om dit te kunnen doen is het noodzakelijk dat we ons eigen menszijn aanvaarden.

Ik probeer te leven met het idee dat ik ten alle tijd in de spiegel wil kunnen kijken. Dit is mijn zoektocht naar het aanvaarden van mijn menszijn.  Ik doe, ik voel en ik denk. En die spiegel is een vehikel om naar de laag erboven of er achter te kijken. Door in de spiegel te kijken leer je veel over jezelf.

Wat als mode of kleding dit proces ondersteunt?

Aangezien iedereen een ander menszijn in zich heeft, is dit bijgevolg voor iedereen anders. Maar kijk eens in de spiegel en kijk wat er gebeurt.

Zie je de omgeving rondom je?

Zit je haar niet goed?

Zie je er geweldig uit?

Ben je daar te dit of te dat?

Dit vertelt hoe je naar jezelf kijkt op dit moment.

Suitably yours,

Annelies

Ik kan er niet om heen.

Ik kan er niet omheen. Het is de tijd van het jaar van cadeau’s.

Wat is nu juist mijn probleem met die verplichting om iets te kopen voor een ander?

Is het dat het verplicht is? Het moet nu en tegen dan. Op zich heb ik daar geen last van, ik heb wel meer deadlines als eenmanszaak;). Bij een verjaardag is dat ook, het is één dag dat die persoon jarig is en dan geef je die iets als je daar zin in hebt. Soms koop ik dat al maanden op voorhand, wanneer ik echt vind dat het een meerwaarde is en nu op mijn pad komt. Ik hou zelf  van een beetje afspraken in sociale toestanden. Geen regels en van boven opgelegde zaken. Maar wat ik zelf doe met klanten of voor een meeting is een kader dat vrij verplicht is aangeven. De te bespreken zaken of openheden waar ik duidelijkheid over wil, zeg ik vooraf. En dan gaan we open het gesprek aan maar zowel ik als de ander hebben aangegeven wat er aan bod zal komen. Ik vind dit een fijne en constructieve manier van werken. Dus ik hou wel van een verplichte structuur. Ik leg me die zelf ook op door ‘s morgens mijn to do op te stellen. Dit brengt me waar ik naartoe wil gaan. Dus afspreken met een vriendin die je cadeau’s gaat geven vind ik een fijne manier.

Is het voor de ander? Wil ik geen cadeau geven voor een vriendin van me? Wat wil ik haar geven? Waarom wil ik geven? Misschien hou ik vast aan het idee dat geven een meerwaarde MOET zijn. Ik wil niet zomaar iets geven dat niets bijbrengt en waar ik dan na een tijd toch van beslis dat het een ander zou kunnen dienen via de kringloop. Waarom wil ik een meerwaarde geven? Het leven is voor mij een traject van bijleren, vallen,opstaan en groeien. In die zin is een minderwaarde iets waar je in een andere fase van je traject mee bezig was, maar nu dus geen zin meer heeft. Als of ik nu een fietsje zou geven om te leren fietsen. Wat ze al lang kan. Doordat ik iets wil geven dat in haar traject past, geeft aan dat ik me inleef in haar traject. Gelukkig zijn dat de zaken waar wij het grootste deel van onze tijd over praten. Maar ik ben er me van bewust dat iedereen zijn traject zo persoonlijk is dat ik me wil behoeden voor het ik-kom-even-zeggen-hoe-het-moet-cadeau. Een geschenk dat meegaat in haar traject maar dat vanuit mijn standpunt gegeven is. Uiteraard geef ik een geschenk vanuit mijn standpunt, ik ga haar nooit zijn. Ik denk dat het gevaar zit in eerst empathisch te zijn en vervolgens te oordelen. Ik leef met haar mee in haar verhaal. Vervolgens speel ik met wat ze me vertelde en liet voelen.  En vanuit mijn spelen met haar verhaal ga ik een puzzelstukje in haar pad geven. Dit kan zo pijnlijk misplaatst zijn, een minderwaarde zijn, mijn eigen blinde vlek of er compleet naast.

Wil dat dan zeggen dat ik geen cadeau kan geven? Jawel, ik wil het proberen. Bij het spelen met haar verhaal wil ik empathisch in haar blijven.  Hoe ga ik dit aanpakken. Ik probeer onder andere met deze kleermakerzit bewust te worden van mijn aandeel in het spelen met haar verhaal. En uiteraard is dit groot. Het gebeurt vanuit mijn intuïtie en inborst. Bij elk idee van cadeau  dat ik heb ga ik me via empathie inleven hoe zij dat onthaalt. Ik wil me niet vastpinnen op een idee en dat dan gaan halen. Ik wil er tijd voor nemen om zelf met verschillende cadeau ideeën te spelen. Ik speel met de verschillende ideeën en haar ontvankelijkheid. Ik geef graag boeken cadeau. Meestal heb ik die zelf niet gelezen. En wil ik die ergens misschien ook wel lezen. Of er zeker naar luisteren hoe de ander het boek heeft gelezen. Soms heb ik de boeken wel gelezen en geef op een moment dat ik voel dat de ander daar nood aan heeft. Ik voel dat een boek niet het cadeau is waar ze op dit moment ontvankelijk voor is. Wat helemaal niet erg is en zelfs goed. Om mezelf op mijn levenstraject te houden bewaak ik ook heel erg waar ik ontvankelijk voor ben. Een algemene open focus leidt tot weinig. Een gerichte open focus brengt je diepgang en laat je groeien.

Wat is haar gerichte open focus? Wat is haar gerichte open focus. Ik kan het niet goed verwoorden maar ik voel het wel. Zoals ik dat bij klanten heb. Ik voel welke stof ze nodig hebben in hun leven, welke kleur hen ondersteunt in hun leven, wat kleding voor hen met doen. Misschien kan ik enkel empathisch spelen met de empathie van het leven van een andere via kleding. Misschien is dit iets waar ik mezelf niet voor als vanzelfsprekend mag bekijken. Dit heb ik maar mooi geleerd door niet om het cadeau verhaal heen te lopen.

Misschien was dit de reden dat ik jaren geleden besliste dat ik geen cadeaus meer hoef. Als een bescherming van mezelf voor het gebrek aan empathie in de empathie. Vind je dit teveel empathie lees dan eens het Empatisch te veel van Ignaas Devisch, als geschenk aan jezelf.

Uiteindelijk leer ik zoveel over mezelf door me gericht open via empathie open te stellen voor anderen hun leven. Dank, aan iedereen die me op deze manier toelaat. Merci om te zijn wie je bent.

Fijne cadeautjes tijd.

Suitably yours,

Annelies

Frêle Annelies

Ik kijk rond, het is de eerste keer dat ik je huis zie. Mijn nieuwsgierigheid geniet, kijkt en benoemt. Ik zie dat je met een project bezig bent. Hoe je bureau er bij ligt. Een ordelijkheid met een zeker chaos. Ik herken spullen en je stijl uit je ander thuis. Ik zie dat je er een nieuwe thuis van maakte. Ik zie dat je het belangrijk vindt om je bed op te maken. Ik zie de verschillen tussen ons. Ik, die de zaken die jou tot jou maken. Ik kan deze nog niet goed benoemen. Want woorden kunnen zo vermoorden. Ze zijn als messen voor de zaken die ik niet bedoel.

Er is een ander licht dan in mijn op het zuiden gerichte thuis. Mijn oog passeert de spiegel. Ik zie een frêle vrouw staan. Fijn, elegant en stevig in de grond. Een fijne hals, fijne beentjes en een algemeen ranke verschijning. Ik besef dat dit een spiegel is. Ik zie mezelf. Dit is niet het beeld dat ik in mijn hoofd van mezelf heb. Of toch zeker niet het eerste. Ik zie mezelf als een kloeke grappige big. Ik weet wel dat met het Olivia beeld over mezelf het een en ander niet juist is. Olivia is een personage uit een kinderboek. Dat het dichtste komt bij het beeld dat ik van mezelf had.

Het is aangenaam kennis maken met de frêle vrouw in mezelf. Zou dit de kennismaking zijn met mijn eigen kwetsbaarheid.

In een periode dat ik heel diep in het zwart zat sprak ik met mezelf af: het is beter om schizofreen te zijn dan om hier in dit zwart te zitten. Ik ging in gesprek met mezelf. De Annelies die goed kan luisteren ging praten met de Annelies die in het zwart zat. Door dit vaker te doen, meestal in minder of moeilijke momenten, maakte ik kennis met andere Anneliezen. Mijn naam met een z is lelijk. Het lijkt om niezen.  ( Dit is even de Annelies die kwetsbare momenten luchtige maakt met een mopje)

Meestal was dit een proces in mijn hoofd en had ik niet veel oog voor wat ik op zo een momenten zag. Vaak deed ik dat al wandelend, het zet je gedachten ook in beweging. Ik verken het park bijna elke dag, ik ga dus bijna elke dag in gesprek met welk deel iets te vertellen heeft. Maar deze frêle Annelies was er nog niet geweest. Een beeld kan niet praten. Vandaar dat ik het pas zag in de spiegel.

Het was een fijngevoelige ontmoeting. Rustig en aangenaam. Ik heb er proberen een foto van te maken. Maar die laat niet zien hoe het voelde.

Ik voelde dat ik (maar) ben wie ik ben. Ik voelde hoe sterk ik daarin ben. Ik voelde dat ik niet alles kan en dat dit zeker niet moest. Ik voelde dat ik mooi en elegant ben. Ik voelde dat ik meer dan goed genoeg ben. Ook al was ik thuis mijn examens vergeten, dewelke ik een uur later ging afnemen. Ik voelde hoe de fijne nauwgezette keuze van mijn kleding en stoffen bij me paste. Ik voelde hoe zacht roze en blauw me mooi maakten. Ik voelde hoe die taille rok me elegant liet zien. Ook al heb ik de maten van een big. Daarmee bedoel ik niet dat ik dik ben. Maar ik had eerder een ruwer beeld van mezelf dan de frêle Annelies die ik daar zag.

Ik voelde veel en het voelde goed.

Suitably yours,

Annelies

Buy less

Buy less

Chose well

And make it last.

Thanks Vivienne Westwood.

Een duidelijke quote. Maar zo immens moeilijk om te realiseren als we luchtig met onze inborst omgaan.

Koop minder.

Kopen is gaan shoppen. Voor mij is dit een dagje weg met vriendinnen of om alleen  rond te neuzen in de winkels. En kom ik toevallig tijdens dat snuisteren iets boeiend  tegen, dan betaal ik daarvoor en neem het mee. Als je bewust gaat kopen omdat ik denk iets nodig te hebben dan benoem ik dat niet shoppen. Eten en dagelijkse levensmiddelen schaf ik aan, daar ga ik niet voor shoppen. Ik zie shoppen als een ontspanning, hobby, manier om met vrienden af te spreken, om bij te blijven met de trends. Dat aankopen is eerder een toeval, omdat een product me aanspreekt. Shoppen hoeft trouwens niet in nieuwe producten. Ik loop vaak een ommetje om even de kringloop binnen te springen of als er een rommelmarkt is.

Hier merk ik al een eerste moeilijkheid in Vivienne haar wijsheid. Ze zegt” koop minder” en ik denk shop minder. En bij shop minder trapt ze op mijn tenen. Dit is iets wat ik leuk en ontspannend en daarom belangrijk vind. Zou koop minder, shop meer kunnen betekenen. In de zin dat je tijd neemt om wat er aangeboden wordt te bekijken, het op je in te laten werken en als het je echt aanspreekt mee te nemen. Buy less interpreteer ik dan als word je bewust van onbewust gedrag. Dan worden deze twee woorden een olympische discipline. ( laat je verbeelding even de loop met je nemen, minder kopen als topsport, met wedstrijden en trainingen:)) Het proces om je bewust te worden van onbewust gedrag is topsport. Vraag dit maar aan mensen die mentale moeilijkheden hebben overwonnen of daar in aan het evolueren zijn.

Ik zit in die situatie. De eerste stap, vaak de grootste benoemt ( maar zo ervaar ik het niet) is, ik zie mijn gedrag. Ik zie wat ik onbewust doe. Ik evalueer van automatische piloot naar luchtverkeersleider. Het vliegtuig met de automatische piloot vliegt nog steeds, zoals voorheen. Maar ik heb een andere rol. Ik zit in de toren en kijk hoe het vliegtuig zich gedraagt. Dan zie je heel duidelijk wat niet helpend is en wat me het vliegtuig wel vooruit brengt. Ik zie het ik heb geen idee hoe ik dit kan veranderen. Gelukkig zijn er mensen die zich specialiseerden in je eigen luchtverkeersleider worden, ook bekend als hulpverleners.  Met uitdrukkelijke nadruk wijst mijn docent luchtverkeersleiding me op hoe uitzonderlijk het is dat ik van perspectief ben kunnen veranderen. Dat stel ik de vraag:

• Kan niet iedereen dat?

• Nee, dit is een vaardigheid.

• Ok, ik ben blij dat ik het heb. Maar dit maakt me triest voor het klimaat, de mensheid en de mentale gezondheid.

Ik ga even kort door de bocht; koop minder is een vaardigheid die niet iedereen heeft.

Het voordeel van vaardigheden is dat je ze kunt leren. Iedereen kan spreken, tekenen, zingen of schrijven. Sommigen zijn daar een kunstenaar in, anderen gebruiken vaardigheden gewoon in het leven. Dus ook iedereen kan bewust worden van zijn koopgedrag. Ik som een aantal zaken op die ik doe.

• Dagelijks schrijven in een dagboek. Het dagelijks schrijven leerde en leert me naar mezelf en wat ik die dag deed en voel te kijken. Ik begin bijna altijd met: ik voel me. Hoe zou dit komen en dan schrijf ik zaken op waardoor ik denk dat dit zou kunnen komen. En ik sluit af met wat ik wil bijhouden, onthouden, waakzaam voor zijn of ga doen. Soms is dat doen zo sterk dat ik het niet opschrijf maar gewoon doe. Ongeveer een keer per maand lees ik zo wat toevallig terug, waar de pagina open valt.

• Ademen. Een paar jaar geleden deed ik een mindfulness reeks, dit kan ik je aanraden. Daar leerde ik op mijn ademhaling letten. Voor mij is dit de toegangspoort tot mezelf. Waar ik nood aan heb of wat er in me leeft komt dan geleidelijk aan naar voor.

• Lezen over psychologie, filosofie en andere menswetenschappen. Ik ben een spons als het gaat over deze heerlijke wetenschappen. En deze pas ik toe op kleding in deze blog. Het bloggen zelf is een soort van weekboek. Ik probeer elke week te spelen met menswetenschap ideeën en hoe ik omga met kleding.

• Zoek een luchtverkeersleiding docent. Zoek iemand van wie het zijn vak is om bewust te worden in jezelf en je gedrag. Iemand die als job heeft je begeleiden in een traject naar meer bewust zijn.

Koop minder. Na de bewustwording van mijn koopgedrag, komt de volgende stap. Ik wil minder gaan kopen en hoe. Nu begrijp ik waarom bewustwording zo belangrijk is. Ik zocht naar voorbeelden van kleding die ik kocht en die ik later als te veel of niet nodig beschouwde. Ik denk aan een paar schoenen dat ik kocht, kleding die ik in de kringloop meenam voor een paar euro. Ik merkte dat deze niet in roulatie raakten. Het is de kleding die je altijd moet opheffen om de stuks die je wil aan doen uit de kast te halen. Dat is ook het moment dat ik me af vroeg ga ik dit nog dragen? Waarom draag ik dit niet? Kan ik dat probleem oplossen? Waarom is deze kleding in mijn leven?  En hupla weg ermee.

Er zijn dus geen tips om minder te kopen er is enkel een zoektocht naar bewustwording van je eigen koopgedrag. En daar probeerde ik je me wat ik heb opweg te helpen. Maar ik kan niet voor jou bewust worden, voelen doe je zelf.

Suitably yours,

Annelies

C’est foutu

C’est foutu, het is om weg te gooien.

De schoenmaker kan na herhaaldelijke herstellingen je schoenen niet meer redden. Het zijn je lievelingsschoenen die we samen kochten op mijn verjaardag. We gingen samen iets leuks doen voor mijn verjaardag, dit mondde uit in toevallig schoenen voor jou tegenkomen. Je vertelde net dat je een soort van trauma hebt met schoenen kopen. Als kind ging je maar naar een winkel, daar moest je ze vinden. Niets vond je mooi. Dan kies je het minst lelijke. Daar paste je dan niet in met de steunzolen. Je had in je leven voor mij geen enkel paar schoenen dat je echt graag droeg.

Mijn eigen schoenen zijn een samenraapsel van kringloop-liefdes en de ogen van de kleindochter van een schoenmaker. Mijn opa die ik nooit gekend heb en waar ik bijna niets over weet, maar wel zijn naam draag, was schoenmaker. Hij ontwierp en maakte schoenen op maat en naar smaak. Hij tekende rondom de voet van de klant op een blad, stelde een paar vragen en ze kozen materialen. Na enkele keren passen waren deze klaar. De mensen kwamen altijd terug als er iets aan was. Dus zo vaak maakte hij geen nieuwe schoenen. Ik ben blij dat ik dit van Meneer Bruneel R. weet. ( geen idee waarom je als je dood bent eerst je achternaam en dan je voornaam krijgt) Het ontroert me te lijken op iemand die ik niet echt ken.

Ik leerde jou andere plaatsen kennen waar je schoenen kan vinden. Hoe je van schoenen houdt en wanneer deze naar de schoenmaker moesten. Ik vind dit zo belangrijk dat ik dit vaak voor jou deed en voor andere vrienden ook. Het gebeurt wel vaker dat ik mijn schoensmeer bovenhaal in een boeiend gesprek.

Naast me staan nu een deel van je lievelingsschoenen. Schoenen die ik voor je vond op de rommelmarkt of in de kringloop. Van ver kon ik zien dat dit iets voor je was. Mijn detail oog zag ook dat deze kwaliteit zijn.

Ooit liet me je heel fier zien dat je voor 70 euro twee paar echt leren schoen kocht. Ik had de schoenen nog niet in mijn handen en vroeg al ben je zeker?  Ik zag de teleurstelling op je gezicht. Ik had spijt van de vraag. Ik ging er vanuit dat je van je ‘fout’ wou leren. Dus ik vertelde de betekenis van de labels en hoe daar mee gefoefeld wordt. Ik zag je teleurstelling in de wereld. Ik verbond deze aan de mijne. En ik ging er vanuit dat we hetzelfde vuur voor echtheid en authenticiteit deelden.

Dus gingen we samen vaak naar rommelmarkten. Ik had oog voor schoenen, linten, knopen, stoffen en meubel. Jij had oog voor werktuigen, kisten en karaktervolle huis decoratie.  Samen vonden we schoonheid, liefde en authenticiteit in de rommel. De rommelmarkt is de plaats waar je kan zien wat trends met de mensen doet. Er zijn zaken te koop die niemand nog wil hebben, waar je je bijna over schaamt dat je ze hebt gekocht. Er zijn zaken die zo waardevol zijn, maar nu niet in de wereld passen. Er zijn heel veel zaken waar we vanaf willen maar er toch nog een paar euro willen voor krijgen. ‘ in de tijd heeft het zoveel gekost en nu is het niets meer waard.’ Dus iets was waardevol zodat je er veel geld wou aan geven. Maar is het niet meer omdat de maatschappij de waarde er niet meer van ziet. Misschien is de psychologie van rommelmarkten hetgeen dat me laat terug komen.

Je ontdekte meerdere lievelingsschoenen. Schoenen die echt in je leven blijven of die je wil houden. Omdat ze goed zitten, mooi zijn, passen bij wat je hebt. En ik denk omdat je jezelf er mee verbonden hebt.

Dus gooi je je lievelingsschoenen weg als de schoenmaker zegt dat ze foutu zijn. Zonder na te denken, geef ik je het adres van een andere schoenmaker. Die ze misschien wel kan maken maar die minder mijn goesting is dan de eerste maker. Of je kan ze ook laten maken en er spaarzaam op zijn. Ze niet zomaar elke dag aan trekken en er bewust voor kiezen wanneer je ze aandoet. Het zijn je lievelingsschoenen dus je kan die niet weggooien.

Jij ging ze gewoon al weggooien omdat de eerste schoenmaker het zei.  Ik zie je verwondering en verbeistering dat er ook een andere optie is. Ik zie dat de moed je in de schoenen zakt om nog naar een andere schoenmaker te lopen. Ik weet niet goed wat ik daar mee aan moet. Ik word nieuwsgierig. Kan jij je lievelingsschoenen zomaar weggooien? Een gelaten antwoord. Of waren het dan niet je lievelingsschoenen? Jawel. Je noemt allerlei eigenschappen waarom dat deze die eigenschap hadden. Ik denk, en zeg niet meer, dit zijn toch kenmerken op basis waarvan je kan gaan zoeken. Ik voel dat het vuur je ontbreekt. Het vuur dat ik dacht dat je ook had voor dingen die echt in je leven blijven of wil houden.

Suitably yours,

Annelies

En toen kwam er zwart.

En toen kwam er zwart.

Ik liet het toe.  

Wat ik er voor niet deed.

Verhaaltjes en oordelen.

Ik vond er een andere schoonheid in.

en diepere verbinding. Een meer kwalitatief volle  basis.

Zwart is ook een stukje van mijn hart.

Lang was er vooral blauw.

Het juiste blauw.

Mijn blauw.

Heel heel diep blauw.

Dat bijna zwart was

Maar het toch niet is.

Zoals de donkerte van de nacht niet zwart is.

Dus ik wist dat zwart bestond.

Je kan enkel vergelijken met dingen die je kent.

Mijn blauw stond nooit echt vast.

Maar het was geen zwart.

Er is weinig zwart in mijn leven.

Het is een vorm van zelfrespect om je te omringen met mooie dingen.

En blauw is mooi.

Punt.

Ik kan overdonderd zijn door iemand.

Omdat die in het blauw gekleed is.

Ik kan dolgelukkig worden van een kringloopvondst.

Omdat die het juiste blauw is.

Ik laat dingen staan,

omdat ze niet blauw zijn.

Alhoewel ik voor linnen een uitzondering maakte.

Zwart linnen is ook niet echt zwart.

Maar toen ineens kwam er zwart.

Het was hard.

Je kan er namelijk niets zien.

Zelfs niet je handen voor je ogen.

Dat is een gek gevoel.

Kijken en niets zien.

Enkel voelen dat je kijkt.

Weten dat je kijkt.

Ik liet het toe.  

Wat ik ervoor niet deed.

Verhaaltjes en oordelen.

Ik vond er een andere schoonheid in.

en diepere verbinding. Een kwalitatief vollere  basis.

Zwart is ook een stukje van mijn hart.

Blauw is nog steeds mijn ritme.

In een leven met meer en meer kleur.

Suitably yours,

Annelies

Na de zomer komt de herfst.

's avond kan je het al voelen.

Soms overdag ook.

Na de zomer komt de herfst.

Laat wol je de koud doen vergeten.

dan is het nog steeds zomer!

Wol van een schaap, kameel, merinoschaap of ander dier hebben elk hun eigen warmte regel mechanisme.

Ik ga even technisch worden.

Om je het warmte regelmechanisme uit de doeken te doen.

Kleding is een cocon rond je lichaam.

Het materiaal van de cocon werkt samen met de vorm.

Wol maakt een grens tussen de koude van buiten en de warmte van binnen.

Koude laat hij voor jou in de kou staan.

De warmte houdt hij binnen.

Deze warmte zit in de lucht rond de kleding.

De wijze waarop wol tot een stof wordt gemaakt wordt bepaald hoe de grens werkt.

Een dicht geweven stof is een gesloten grens.

Een open geweven stof of breisel laat meer interactie met buiten en binnen toe.

De vorm bepaald de afstand tussen jou en het kledingstuk.

Dit maakt dat er lucht tussen jou en de kleding kan zitten.

En deze lucht is nodig, speelt een rol in de isolerende eigenschappen van kleding.

Je hebt kleding die als een tweede huid op je lichaam aansluit.

Je hebt kledingstukken die als een huis rond je lichaam hangen.

Je hebt kledingstukken die de beiden combineren.

Je lichaam geeft de warmte in de cocon.

Heb je heel koud dan geeft je lichaam niets of weinig warmte af.

Het houdt alle warmte voor zich, dat doet je huid.

Dit is het isolerende mechanisme van je lichaam.

Heb je het ok dan straal je warmte af.

Beweeg je of heb je het heel warm dan geef je heel veel warmte af.

Dit is het afkoel mechanisme van je huid.

Dit is meestal ook het moment dat je kleding uit doet

omdat de cocon die je had te veel warmte bij hield.

Wat doe jij op deze frisse avonden?

En daaruit leid ik af wat heeft jouw lichaam nodig.

Probeer eens als je het koud of warm hebt de volgende vragen te stellen.

Ben ik actief of passief?

Welke delen van mijn lichaam hebben het warm of koud?

Welke kleding heb ik aan, qua vorm en qua materiaal?

Laat mijn hersenen daar mee aan de slag gaan,

ze krijgen het daar warm van.

Een andere manier om de zomer bij te houden.

Suitably yours,

Annelies

We zijn een kruk met drie poten.

Ik heb iets boeiend ontdekt.

We zijn een kruk met drie poten.

Gedachten, gedrag en gevoelens.

Wiebelen op een van de drie poten geeft grote kans op vallen.

Vallen toont aan welk onderdeel versteviging of ondersteuning nodig heeft.

Het doel van gedachten is om dingen te begrijpen.

De functie van gedrag is om zaken te doen.

Het doel van gevoelens is om te signaleren.

Net als jij ben ik opgegroeid met het idee dat het een “of” verhaal was.

Of je bent rationeel.

Of je bent een doener.

Of je bent een gevoelsmens.

Ik vertaalde het voor mezelf in momenten.

Doen.

Denken.

Voelen.

Maar ik heb er nooit over gedacht dat deze zich verhouden als een driepikkel.

Voor jou ook.

Kleding is de spiegel van je inborst.

Wat als ik denk over kleding, wat zijn mijn noden en behoeften?

Wat als ik handel in mijn kleding ( bewegen, leven, onderweg zijn, enz), wat zijn mijn noden en behoeften?

Wat als ik voel aan en in mijn kleding, wat zijn mijn noden en behoeften?

Kleding is een spiegel van je driepikkel.

Deze pull draag ik omdat die warm is en ik had het koud. ( gedrag)

Ik draag deze witte jas omdat ik dan gezien wordt als dokter. ( gedachten)

Deze jurk geeft me het gevoel dat ik de wereld aan kan. (gevoelens)

Bij het kiezen van kleding zie ik dat we focussen op één van de drie zaken.

Een regenjas moet je vooral tegen de regen beschermen.

Dit maakt dat we in de tram staan met onze noordpool jas.

Ik ga graag op vakantie geheel in de natuur.

Liefst dan nog naar noordelijke landen.

Dus regen hoort daarbij.  

Daar zou je zo een jas kunnen gebruiken.

Een kostuum, dat is altijd goed.

Hoeveel verkopers al bij me langs kwamen in een slecht zittend kostuum.

En maar meepraten over kleding op mensenmaat.

Ik ben dan zo eerlijk om hun gedrag met hun woorden te vergelijken.

Ik heb al tientallen jaren de regel als je twijfelt voelt bij een aankoop,

Niet doen.

Zelf zet ik op zo een moment mijn gevoel centraal.

Al mijn belangrijke beslissingen in het leven neem ik op mijn gevoel.

En dit kan in een paar seconden zijn.

ik beslis dat jij het bent met wie ik wil samenleven,

in welke huis ik woon, of ik met je in zee ga.

Dat blijken tot nu toe de keuzes die het dichtste bij mijn inborst liggen.

De beredeneerde keuzes die ik maakte daar stapte ik snel van af

of liet het leven me duidelijk voelen dat dit het niet was.

Ik vertrouw mijn intuïtie.

Ik geloof het.

Intuïtie is niet hetzelfde als gevoelens.

Ik probeer een definitie van intuïtie te maken.

Maar ik besef dat dit die driepikkel is. (gedachte)

Intuïtie zijn praktisch geworden gedachten die vanuit gevoelens handelen.

Deze redenering neemt een loopje met me.

Ik deed een ontdekking in mijn gedachten met dank aan Brené Brown.

Maar mijn gedrag en gevoelens werkten al op deze wijze.

Het ogen openend idee dat gedrag, gedachten en gevoelens een stoel met drie poten zijn.

Dat begrijp ik nu.

Maar ik deed en voelde het al.

Mijn pikkel van gedachten kreeg dus de ondersteuning die het nodig had,

om de andere twee bij te benen.

Ik ga even bekomen en op mijn krukje gaan zitten.

Suitably yours,

Annelies

Dit is de reden waarom jij een moeilijke relatie met je lichaam hebt.

Ik zie een elegante dame in een mooie jurk.

Ik ben niet de enige die haar verschijning ziet.

Ze is heel naturel en in een boeiend gesprek.

Ze heeft het niet echt door dat anderen blij zijn met haar aanwezigheid of ze laat dit in alle geval niet merken of dit is niet belangrijk voor haar.

Ze is geen topmodel want ze heeft niet de perfecte confectie maten.

Ja ik zie nu eenmaal dat soort dingen.

Maar ze straalt omdat ze zich goed voelt.

Ik vermoed onder andere omdat die jurk haar zo goed staat.

De jurk is niet op maat gemaakt, dat zie ik dan ook weer.

Door haar verschijning komt dat gevoel van gewoon jezelf kunnen zijn weer helemaal in me op. Ik ben dit soms ook wat zoek.

En ik hou van een moment dat iemand anders, zonder het wellicht te weten dit bij me terug brengt.

Gewoon zijn wie je bent, is het allermooiste.

Geen kleding die te veel dit of te weinig dat of te breed hier en te krap daar.

Dit heb je met confectie kleding.

Om de een of andere vreemde reden verbinden men lengte met breedte maten.

Dus ben je van een bepaalde lengte dan moet je ook die breedte hebben.

Als je eens rondom je kijkt, merk je dat weinigen zo zijn.

8 vrouwen op een miljoen passen in dit systeem.

Dus 999 992 vrouwen passen er niet in.

ik zit in die laatste groep.

Los van het feit dat dit niet efficiënt noch effectief is.

Voel ik me te dik, te groot, te rond, te ik- vind-wel-nog-iets-waarom-dit-niet-past.

Ik ken dit gevoel heel goed.

Dat is de reden dat ik kleding ben beginnen maken.

Ik wil gewoon een elegante jurk.

Gewoon een goed zittende broek.

Een gewone blouse om snel aan te trekken en niet bij na te denken of te twijfelen.

Bijna niemand past in dit confectie systeem.

Maar toch voel ik me minder, slecht en lelijk omdat ik er niet in pas.

Nu weet ik dat dit de wereld op zijn kop is.

Maar hoe dit gevoel nog altijd ergens in mijn huist, is toch beangstigend.

Door die elegante vrouw te zien, merk dat die twijfel en onzekerheid er toch nog is.

Ik schrik van het effect dat het gehele confectie systeem op mij heeft.

Ik zit in de vak.

Ik heb een oplossing die dit probleem definitief verwijderd.

En toch knaagt dit gevoel soms aan me.

Door economische en simplistische ( laten we alles eenvoudig maken) te denken is dit systeem ontstaan.

Het is absurd veel goedkoper om iets duizenden keren te laten maken, dan een keer.

Het lijkt zo simpel: je gaat naar de winkel, past wat je mooi vindt en wandelt buiten met wat je wil hebben.

Ik las op in een artikel op brainwash dat het kapitalisme een doos heeft gemaakt met daarin alle oplossingen.

Het huidige economisch systeem geeft de indruk dat wat ze aanbieden de enige bestaande oplossingen zijn.

We worden de mogelijkheid om via verbeelding zelf iets te bedenken ontnomen.

Dit is wat er is en verder bestaat er niet, wordt ons wijsgemaakt.

Je mag in de doos komen zoeken naar wat voor jou zou passen, meer dan dat bestaat er niet.

Dit patroon systeem is duidelijk een holle doos.

Gemaakt door iemand met het empathische vermogen van een doos.

Dus pas jij niet in de doos dan val je er buiten.

Dus pas je maar aan door te je lichaam zoals het is aan te passen.

Dus ik schaam me om mijn vormen en lichaam omdat iemand anders niet kijkt hoe de wereld echt in elkaar zit.

Maar een wereld maakt die voor hem economisch behapbaar is.

Door dit simpel wereldbeeld ons blijvend voor te houden gaan we dit geloven dat het de enige optie is.

Ik twijfel over hoe ik eruit zie omdat ik niet gezien wordt.

Werden mijn vormen gezien en zou dit een verandering in het patroon systeem veroorzaken. Dan zou ik me niet meer schamen of minder voelen.

Uiteraard heeft onzekerheid met meer dan dit te maken.

Gewoon jezelf zijn is daarin de basis.

Maar ik sta verbaast van mezelf dat deze economische doos nu nog steeds effect op me heeft. Omdat dit systeem je tegen houd gewoon jezelf te zijn.

Als je rondom je kijkt weet je dat de paradox de beste benadering van de werkelijkheid is.

Ik koop al jaren geen kleding meer, ik maak die namelijk zelf.

Ik steun geen systeem dat zijn klanten minder en onzeker doet voelen.

Ik koop niet bij iemand die geen oog heeft voor mij als klant.

Ik geef mijn waardevolle geld aan ondernemers ( mensen die problemen echt oplossen) mijn waarden laten gelden.

Ik voel me vaak als die elegante vrouw.

Ik wil en doe er veel aan om jou ook zo te laten voelen.

En samen versterken we elkaar om een moment dat je toch even wordt overspoelt door de beperkte doos van het huidige economische systeem.

oeps, ik smoste net met mijn broodje zowel op mijn broek als jasje.

En de meeting moet nog komen.

het leven is echt.

Suitably yours,

Annelies

Duurzaamheid

Het meest gebruikte woord in (kleding en mode) wereld.

Waarvan ik merk dat weinigen weten wat het betekent.

Via het Engels is het eenvoudig.

sustainability

Being able to sustain.

In staat zijn om vol te houden of te blijven staan.

Kleding die het volhoudt om in jouw leven te blijven.

Kleding die je blijft uit de kast halen.

Kleding die je keer op keer aantrekt.

Kleding die het volhoudt om in je leven te blijven.

Kleding die jouw “zijn” aan kan, jouw bewegingen, veranderlijke noden, toevallige lompig heden.

Kleding die je leven ondersteunt.

Dit bestaat uit drie onderdelen:

• De kleding moet kwalitatief in staat zijn om het vol te houden.

• De kleding moet op maat van jouw leven functioneren.

• De kleding moet op maat van jouw lichaam zijn.

Wat als je kleding toelaat zoals je een huis koopt?

Je koopt dat niet zo vaak en hebt er meestal maar één of enkele van.

Rondkijkend voor een ander huis dan stel je een aantal vragen over hoe je wil leven. Wat zijn de activiteiten die ik wil doen, waar steek ik mijn energie is, waar haal ik mijn motivatie uit, hoe wil ik eten, in welke omgeving wil ik slapen, waar wil ik werken, wie wil ik kunnen ontvangen en wil ik dat er altijd binnen kan.

Je wil ruimte voor activiteiten die je belangrijk vindt. Hoe je je gaat verplaatsen om andere activiteiten te beleven maak ook deel uit van de beslissing. Je wil rust voelen of energie om aan de slag te gaan.

De esthetiek van de ruimtes in huis of de tuin of de omgeving of de buitenkant van het huis spelen ook een rol. Door welke materialen wil je omringt worden. Wil je overzicht over het gehele huis of wil je hoekjes en kleine plaatsen. Wil je veel licht of wil je een eigen sfeer creëren binnen.

Je wil een huis dat je leven ondersteunt en zo een thuis is.

Hierin lees ik  wie jij echt bent. Wat voor jou waardevol is.

Via de omweg van het huis naar jezelf te kijken helpt om afstand te nemen. En door die afstand laat je de tijdelijke beïnvloeders achter. Je houdt over waar je al jaren voor leeft.

Deze waarden geven je de capaciteit om te blijven staan.

To be able to sustain

Dit is eenvoudige gezegd maar moeilijk te verwezelijken.

Graag help ik je daarin verder.

Suitably yours,

Annelies

co-creation.

Ik kijk moeilijkheden recht in de ogen.

Zodat kleding op maat van jouw leven gemaakt wordt.

Ik draag dagelijks en op feesten mijn eigen creaties.

Leven in mijn kleding leidt tot kleding voor mijn leven.

Ik ontwikkel een nieuw patroon systeem.

Waarbij echte lichamen aankleden het doel is.

Ik zet jouw stoel bij aan de ontwerptafel

Jij hebt inspraak.

Ik luister.

jouw verlangens worden vragen.

Ik toon je vormen, kleuren en materialen.

Jouw meedenken krijgt ruimte.

We praten

Gedachten delen

maakt ideëen.

Ik zet je droom om in verschillende pistes.

We bekijken alternatieven.

Jij volgt je gevoel.

Jij laat je gedachten bezinken.

Ik maak een proefmodel.

We observeren.

Ik laat je bewegen, voelen en denken.

Jij geeft wat je opmerkt.

Samen ontwerpen we jouw trouwkleding.

Ik kijk er naar uit om gedachten met je te delen.

suitably yours,

Annelies

‘Er is geen mooiere spiegel om jezelf in te herkennen dan de blik van wie je liefheeft.’

Guillaume Van Der Stighelen in Echt.

Wat ik wil bijhouden van dit boek. En wat ik vrij parafraseer en Annelieseer.

Hij ontleed drie niveaus in echtheid. Het boeiendste is echtheid die niet langer afhankelijk is van scheikundige samenstelling of omgevingsfactoren en bedoelingen van anderen, maar wel van onze persoonlijke beleving en ervaring.

In dat geval is onecht ongemeend.

De echtheid van plastic bloemen op het graf van een kind dat jaren geleden enkele maanden leefde. De bloemen waren nog niet af geschenen en dus ‘ vers’. Waaruit je kan afleiden dat het verdriet en gemis ook echt is.

Reclame geeft je rationele uitleg aan je emotionele aankoop. Bijna alle aankopen die we doen zijn gebaseerd op emotie. Niemand wil dit toegeven. Over een ijsje in de zon misschien nog net. Maar zeker niet over een huis of studiekeuze. Ja dit laatste is ook een aankoop. Dus geven reclame en verkooppraatjes je de rationele uitleg die je graag wil.  Dat echt daarin ver te zoeken is moet ik je wellicht niet vertellen. Reclame schept een aangename sfeer rond iets. Dewelke we eigenlijk willen als bevestiging.

De zoektocht naar echtheid en authenticiteit is des mensen. Hij vindt authentiek een lelijk woord. Ik vind het meer dat het “de lading dekt” dan echt. De reden dat we daar naar opzoek zijn is omdat echtheid vertrouwen schept. En vertrouwen brengt macht, succes en invloed. Logisch dat Echt zo hard wordt nagestreefd.  In het tweede deel van dit boek wijst hij er toch op dat deze zoektocht een eigenschap is van deze tijd. Doordat de heimwee naar vertrouwd groeit.

We ervaren de moderne wereld als een grote leugen. ….

Heeft het dan nog zin om oprecht te zijn?

Heeft het dan nog zin om te zijn wie je bent?

Om uit te zoeken wie je bent?

Is het niet veel gemakkelijker om mee te lopen en te liegen?

Een identiteit aan te nemen van een ander?

Iemand die het succes al heeft dat jij nog wilt verwezenlijken?

Moet je per se altijd je eigen pad bewandelen?

Is het niet veel eenvoudiger om de weg in te slaan die anderen voor je hebben uitgestippeld?

Het kan best zo zijn, maar op een keer kom je toch jezelf tegen.

Zo weet ik ook weer waarom ik zoek en rond me kijk. Ik vind het pijnlijk om te zien hoe mensen nadoen. ‘Ik doe het zoals de andere die succes had of ik kleed me zoals een ander die er goed uitzag.’  Gun jezelf een sterke blik in de spiegel. Het geeft een sterk beeld in de spiegel wanneer je eigen stijl zoekt.Weg van de zwakte in het nadoen van anderen omdat ik niet goed genoeg ben en dus maar nadoe.

Men moet waarheden aanvechten, niet de volgers. Want de trouw aan het dogma is de kern van hun bestaan. Niet eenvoudig.

Het feit dat we voor leren in ons leven voor het allergrootste deel afhankelijk zijn van andere bronnen dan onze eigen ondervinding, opent deuren voor wat we ‘ geloof’ noemen.  

Beweringen die we aannemen als waarheid omdat het ons op dat ogenblik goed uitkomt.

Daarom praat ik zo vaak over geloof in kwaliteit. Geloven in zelfkennis als basis voor de keuzes in je leven en daarmee ook die in je kleerkast. Ik merk dat het weinige nu goed uitkomt om op deze manier naar kleding te kijken. Ik merk dat er andere waarheden worden aangenomen.  

Want van waarheden wordt vaak onderschat voor welke sociale samenhang ze zorgen. Wie waarheden wil bestrijden, zal eerst moeten nadenken over nieuwe waarheden die voor meer cohesie zorgen dan de vorige.

De sociale cohesie die snelle mode en trends maakt is de reden waarom we er blijven aan mee doen. Hoe kan jezelf zijn de sociale samenhang vergroten? Door buiten de tijdelijke trends te gaan staan, sta je midden in de mode. Kleding is een expressie van wie je bent. Dus ‘de mode’ of ‘de trends’ bestaan eigenlijk niet. Maar de sociale cohesie ervan wel.   Wellicht is dit de reden dat je mijn visie niet zomaar volgt. Omdat ik nog geen sluitende, met bewijs onderlegde waarheid kan voorleggen. Ik werk er aan. Het is iets met jezelf kennen. En in de spiegel kunnen zien wie je bent. Anderen kunnen je daarbij helpen of net een mooie spiegel voorhouden. Ik onderzoek hoe je persoonlijkheidspsychologie en mode kan verbinden.

Moet je bouwen op het verantwoordelijkheidsgevoel van elk individu om een goed functionerende groep te krijgen? Of moest je werken aan het samenhorigheidsgevoel om goed functionerende individuen te krijgen? En welke rol speelt het kleine “ikje” daarin? Of was er een derde weg?

De vraag stellen en ze ook beantwoorden.

We zijn niet het individu

We zijn ook het collectief niet

We zijn de verbondenheid

We zijn wie we liefhebben.

De spiegel waar ik met jou in kijk is eerlijk en authentiek. Maar de sociale samenhang dat dit creëert, wordt onderzocht. Misschien dat je dan echt bent en dat is waar we naar zoeken in het leven.

Suitably yours,

Annelies

Wat is het doel dat ik nooit ga bereiken?

Ik wil de authentieke schoonheid die in iedereen zit laten zien. Een vis beoordeel je niet op zijn vermogen om te boomklimmen. ( vrij naar Einstein) Ik wil dat iedereen zichzelf kan zijn.

Ik zie jouw schoonheid en die kan ik via kleding naar voor laten komen. Schoonheid is eigenheid waarin de mindere kanten aanvaard worden.

Ik streef naar dit doel omdat het de basis is voor het leven. Leven vanuit je eigenheid, is een schoon leven. Ik ben daar ook nog niet en ik ga daar ook nooit geraken. Perfectie is een louter streven. Maar ga je jezelf dan niet frustreren?

Annelies, je moet op voorhand bepalen wanneer je tevreden gaat zijn met de acties die je onderneemt. Die uitspraak heeft twee dagen op mijn maag gelegen. Het ging over plannen uitstippelen hoe ik mijn leven zou moeten voorbereiden. Met plan a en b en c, dat wringde. Ik begrijp de bezorgdheid. Of de angst van een hoger doel en dat niet bereiken en zo gefrustreerd zijn. Die angst kon ik in de raadgever voelen. Om er nog een quote tegenaan te gooien; angst is nooit een goede raadgever. Dus er was angst om mijn doel niet te bereiken. Angst om gefrustreerd te raken. Angst om pijn te voelen dat het niet lukt. Angst om iets te ondernemen waar geen duidelijk eind aan is. Angst voor iets dat niet na te meten of te controleren is. Angst om te doen en daaruit weer te leren.

Ik ben bij Haute Couture terecht gekomen door iets te maken, daar naar te kijken en te oordelen en opnieuw te proberen. Het resultaat van wat ik als zesjarige maakte was niet wat ik me verbeeld had. Toen ook niet. Ik zocht naar een manier op dat op een beter en andere manier te doen. Zo kwam ik als 15 jarige in de naailes terecht tussen de dames op leeftijd. Geweldige tijd waar tijd werd genomen om kleding te maken. Proper het patroon overtekenen op de stof. Netjes de rits er in zetten. Zomen met de hand afwerken. En dan deed ik het aan en was het nog niet dat. Ik was daar niet gefrustreerd door. Als ik dat patroon nu hier en daar aan pas dan wordt het beter. Ik zie het al voor ogen.  Nope, het resultaat was het nog niet. Als ik nu eens het patroon teken vanop mijn maten. Geen basis aan passen maar met mijn maten als startpunt. Ja maar dan klopt dat niet volgens de regels van de naailes, zei de juf. Dat was de laatste les daar. Aan de academie van Antwerpen kreeg ik nieuwe patroon systemen. Deze waren nog niet geheel wat ik voor ogen had. In de mode bibliotheek zocht ik naar oude en ander maatwerk patroon systemen. Op basis van als deze informatie en ervaringen ontwikkelde ik kleding op mensenmaat. In Frankrijk heet dat Haute Couture ontdekte ik.

Ik wil de schoonheid die ik in en rond jou zie laten zien. Dit voor jou uitzoeken. Jou toelaten te zijn wie je echt bent. Zonder compromissen.

Ik wil proberen en niet weten wat de uitkomst gaat zijn. Teleurgesteld zijn in het resultaat en zoeken naar een andere manier om dit op te lossen.

Ik wil streven naar iets wat ik niet ga bereiken. Want daar kom je nieuwe inzichten tegen.

Maar er moet toch ook resultaat zijn en een product. Jij gaat toch niets kopen waarvan je niet weet dat het goed gaat zijn. Heeft de raadgever dan toch gelijk? Is mijn eigen angst aan het praten. Als je een kledingstuk besteld spreken we een speelveld af.  We maken de mogelijkheden en optie kleiner en stellen een duidelijk doel. Je wilt een winterjas die stijlvol is maar ook handig. Je wil een droom trouwjurk die gewoon jou is. Je wil een elegante jurk die je zowel voor dat feest als achteraf kan dragen. Je wil een kostuum dat anders is maar enkel in details. Hier gaat mijn hoofd van borrelen en lig ik soms wakker van. Nieuwe ideeën geven me zoveel energie en goesting. Dat speelveld is ook waar ik het kledingstuk op het einde tegen ver- beoordeel.

Jouw authenticiteit en je vraag zijn de basis van het onderzoek waar ik mijn kennen en kunnen voor gebruik.

Suitably yours,

Annelies

Hoe moeilijk verandering is en bij kleding die behoefte duidelijk leeft.

Eigenlijk is dat toch bizar. Hoe moeilijk verandering is en bij kleding die behoefte duidelijk leeft.

Ik keek in de spiegel en zag/zie dat bepaalde denkwijzen en de bijhorende gevoelens een loopje met me nemen. Ik zoek hulp op wat ik denk dat de betere Google resultaten zijn. Dit leidt me naar boeiende maar ook confronterende boeken.. Maar het is niet omdat ik weet dat een redenering krom kan zijn dat daarom de pijn smelt voor de zon. Het blijft blijkbaar logischer voor mij om in mijn oude gewoontes te hervallen, ook al weet en voel ik dat deze slecht zijn. Jij weet ook dat het heel lastig is om jezelf te veranderen.

In één van de boeken die ik ter ondersteuning vast neem, staat dat je jezelf kan veranderen als de noodzaak duidelijk en helder is. Ik weet dat kromme gedachten, harde gevoelens en bizarre gedragingen mijn leven in de weg staan. Maar ik ging op zoek naar een onderliggende trigger. Hier ben ik al enkele jaren mee bezig. Bij mij mag alles snel gaan en liefst zo effectief mogelijk. Dat is net niet hoe verandering gaat, heb ik al mogen ondervinden.

Nu komt het bizarre... Op een beurs vertelde ik tegen een klant dat je mijn kleding zeker tien jaar kan dragen. De kwaliteit van de stof, de haute couture techniek en het persoonlijk ontwerp voor jouw leven maken het zo.

Die vrouw lacht en zei: ‘ ik ga toch geen tien jaar er hetzelfde erbij lopen!’

Ik verschiet niet meer van deze reactie en zoek een manier om het gesprek af te ronden. Ze maakt me nog heel onvriendelijk duidelijk dat ik aan haar geen klant ga hebben.

‘ Je wil toch ne keer veranderen.’  

Dan zwijg ik.

Wat later wandel ik door de Nieuwstraat, een vriendin woont daar wat verder en ik kan daar niet fietsen. Zo blijf ook ik mee met wat in de pret-a-porte mode gebeurt. De muziek staat er nog luider. De winkels zijn overvol met kleding, een vrouw met een buggy kan me moeilijk laten passeren. Om de paar weken komt er een nieuwe collectie of actie met mooie foto’s en promo omdat in de verf te zetten. Er is bijna nergens nog iets in natuurlijke materialen. De rekken hangen vol met tien stuks van elke maat,een paar jaar geleden was dat maar één of twee stuks per maat.  Het is er vuil. De winkel bedienden werken hard en zijn onvriendelijk. Er is niets dat ik zou willen hebben.

Ik vind het een achteruitgang. Om de zoveel tijd komt er een nieuwe collectie, er zijn dan onmiddellijk afprijzingen op de voorgaande. Ik vermoed dat kledingwinkels/merken dit doen omdat er dan grote hoeveelheden mensen op hen af komen. Het lijkt me dat daar een grote behoefte aan is, ik ben helemaal niet alleen in de winkel(straat).

Dus ik ondervind dat verandering moeilijk is en toch merk ik net die behoefte op het gebied van kleding.

Ik probeer de behoefte aan verandering in kleding te begrijpen. We willen andere kleuren, vormen en materialen. We zien het als een falen om tien jaar gelijkaardig gekleed te zijn. Ik zou zorgeloos kunnen leven als ik van iedereen tien euro kreeg die dacht dat je niet in dezelfde outfit naar familie of vrienden kan. Die outfit hebben ze toch al gezien. Die blik in je ogen toch ook. Die verhalen vaak ook al. De mopjes en humor ook.  Herhaling en herkenbaarheid daar is niets mis mee.

Ik probeer in mijn eigen ontwerpen te herhalen. De herkenbaarheid van mijn opdrachtgever te laten zien. Handig als je opgehaald wordt aan het station. Maar ook warm en gerustellend. Van veraf herkennen vrienden me. Ik kan moeilijk volgen waarom ontwerpers en makers om de zoveel weken een nieuwe collectie uit de grond stampen. Dit vraagt zoveel energie en creativiteit. Val je in herhaling dan mag je geluk hebben dat de pers je afkraakt in het ergste geval kom je niet in de media. Ik lees een ander boek van een schrijver die me aanspreekt omdat zijn stijl en werkwijze me raakt. Niet omdat ik verwacht dat hij ineens geheel anders te werk gaat. Het onderwerp is anders maar de diepgang en schoonheid die ik er vond, wil ik graag ook terug ontmoeten. Ik ga naar Anna Teresa de Keersmaeker kijken omdat ik haar taal ontzettend inspirerend vind maar niet omdat ik Sidi Larbi Cherkaoui wil zien. ( zijn werk zie ik ook graag en boeit me ook)

Waarom verwachten we van mode de verandering die zo moeilijk te bewerkstelligen is?

Waarom hebben we de behoefte om anders gekleed te zijn maar toch als dezelfde gezien te worden?

Ik ga nog wat boeken lezen om daar een licht op te werpen.

Suitably yours,

Annelies

Collectie Eleonor.

Ooit maakte ik de afspraak met mezelf dat als ik kinderen zou krijgen en een brief te schrijven waarom ik hen gemaakt heb.

Op 29/4 wordt Eleonor geboren.

Ja het is een geesteskind, dus dat kan je plannen.  

Maar ik gaf haar wel de naam die ik voor mijn, misschien toekomstige  dochter had voorzien. Door het leven heen verzamel ik namen die me aanspreken. En dan kom je bekende inspirerende figuren met dezelfde naam tegen. Eleonor Roosevelt, Eleonor Sana.

Deze overtuigen me dan dat dat een goede naam is.

Terzijde, ik ben helemaal niet van plan om nu of morgen aan kinderen te beginnen. Ik zie mijn Atelier als mijn eerste. Daarvoor schreef ik ook een brief, die hield ik voor mezelf.  Eleonor is dus eigenlijk al mijn tweede kind.

Geestes kinderen geven je ook korte nachten, zorgen en het mooiste wat je in het leven kan overkomen. Het voordeel is wel dat ik geen pampers moet vervangen maar dat ik me met hun uitstraling, eigenwaarde en outfit kan bezighouden.

De naam Eleonor klopte bij het project: de garderobe collectie het welke Yana Gaevskaya en ik uit de grond aan het stampen zijn.

Jullie krijgen hierin inkijk in de brief die ik voor Eleonor schreef omdat zij voor een stuk in ieder van ons zit.

Liefste Eleonor,

Ga voor wat je wil, ik steun je. Doen wat binnenin goed voelt, is het goede doen. Ontwikkel de band met je gevoel en intuïtie om te weten te komen wat je nou echt wil.

Hou je ogen open, dat is wat je maakt als mens. Mijn opa zegt c’est l’oeil qu’il faut, soms wanneer hij naar mijn werk kijkt.  Ik denk dat hij dat als een compliment bedoeld. Dat ik met iets bezig ben wat waardevol is. Zo werkt het ook, ik kijk en daarmee ga ik aan de slag. Heel veel meer uitleg kan ik je daar nu nog niet over geven. Want er is geen wondermiddel of systeem. Kijk naar de wereld en die brengt jou je betekenis.

Twijfel, herkauw, herdenk, hervoel. Uitkotsen, terug inslikken en dan opnieuw uitkotsen. Zo benoem ik, in niet klanten omgeving, mijn ontwerp creatieproces. Dat vind ik het leukste wat er is. Daarom dat ik je dat wil geven. Dat is iets dat vertrekt van bij het kijken en dat je verder alleen in je geest doet.

Geniet van alleen zijn. Ik heb dit pas op mijn 29 ste herontdekt. Misschien lees je dit nu veel te vroeg. Maar toch wil ik je graag vertellen wat het me bracht. Kracht.

Door alleen te wandelen,werken, tekenen,schilderen, zingen en te dansen. Ga de band aan met jezelf, wees je eigen beste vriend. Dan heb je die overal en altijd bij je.

Neem de imaginaire helicopter.  Door even van bovenaf naar de context te kijken, zie je het grotere geheel. Dit geeft me de mogelijkheid om antwoorden of uitdagingen  ruimer te zien. Dit maakt situaties leefbaar. Je hebt maar de kracht om te veranderen wat je kan veranderen en los te laten wat je niet kan veranderen.

Praat als de kans zich voordoet. Spreek dingen uit wat je zelf niet zou durven zeggen omdat je bang bent of denkt dat het ongepast is. Uiteraard binnen de normen en waarden van een respectvolle omgang. Maar het kan soms oplossen wat je niet verwacht had. Ik had net een gesprek met mijn vader waaruit bleek dat hij zich zorgen maakt omdat ik hele dagen alleen in mijn atelier werk. Door daarover te praten kan hij me helemaal volgen en steunen.

Omring je met warme, lieve en inspirerende mensen. Iedereen heeft zijn talenten en mindere kanten, maar kies mensen met passie voor het mens zijn. Doorgroeien in waar je goed in bent en aanvaarden wat minder je ding is. Laat je niet wijsmaken dat je die werkpunten kan bewerken. Je kan maar een minimaal deel aan jezelf veranderen. Dus focus op het goede, passievolle en inspirerende.

Dank je dat jij er bent. Merci aan iedereen rondom me voor de steun en zo het mogelijk maken van jouw bestaan. Het is een hele eer om jou mee te mogen maken, creëren en ontwikkelen.

Je bent er nog niet, toch kijk ik er heel erg naar uit je te ontmoeten.

Of misschien ben je er toch al heel lang.

Je bent een gevoel.

Waarvan ik denk dat het in iedereen zit. Bij de ene bewuster dan bij de andere.

Het gevoel van eigenwaarde.

Weten wat je nodig hebt.

Weten wat essentieel is in het leven.

Weten dat je je kennen en kunnen met de wereld deelt om deze een mooiere plaats te maken.

Het pad op gaan waar er geen is.

De rust opzoeken als het daar niet het moment voor is.

Een geur kaars aansteken.

Jezelf toestaan te zijn wie je bent

Ten alle tijde in de spiegel kunnen kijken en het daarom niet doen.

Het maakt me hoopvol dat jij nog lang in mijn leven gaat vertoeven.

Je mama,

Annelies Bruneel.

Ps: lees de boeken van Brené Brown.

Het is een vorm van “in de spiegel kijken” door tijd te nemen om naar je dromen te kijken.

Het is een vorm van “in de spiegel kijken” door tijd te nemen om naar je dromen te kijken.

Ik was net aan het oprommelen. In het bakje met betaalde facturen, bij te houden visitekaartjes voor als het eens past en notities waar je nog iets wil mee doen.

Tot tweemaal toe stond er “Dromen” op.

Ook op de to do van vandaag.

Maar ik begon op te rommelen.

Dromen over waar ik naartoe wil.

Wat is essentieel? Punt.

Wat is belangrijk?

Wat is het verschil tussen deze twee?

De kracht om te leven zit daar voor mij.

Mijn moeilijke periode ben ik bovenop gekomen, onder andere daardoor..

Ik heb toen veel, en nu af  toe nog, de tijd genomen om te dromen.

Waarvan wil ik meer in mijn leven?

Wat is leven?

Dat  zijn vijf waarden.

Ja, en hoe meer ik daar mee bezig ben, hoe meer dat er nog blijken te zijn.

Dat zijn geen leefregels, wetten of andere “Moet” dingen.

Dit zijn mijn waarden die ik onbewust voelde.

En waar ik nu bewust voor kies om deze alle tijd en ruimte te geven, want dat is leven.

Ik kan ze nu snel voor je opschrijven, maar daar ben jij niets mee.

Jij voelt niet wat ik voel.

Waar ik voel dat jij iets aan kan hebben is hoe jij dat nu doet.

Wat me heel erg hielp is het onderzoek van Steven Reiss. Naar de 16 redenen waarom we dingen doen in het leven.

Voor de uitleg die ik helemaal kon volgen raad ik je aan Weidner te lezen. ( niet perfect en toch heel gelukkig, Wabi Sabi, Christopher Weidner)

Ontspanning

Lichaamsbeweging

Fysiek welzijn

Schoonheid en lust

Evenwicht eigen belang en dat van de ander

Status

Gezin

Sociaal contact

Idealisme ( sociale rechtvaardigheid)

Eerbied

Zekerheid verankeren

Orde

Erbij horen

Leergierigheid

Onafhankelijkheid

Invloed

Neem iets meer tijd dan er nu vijf uit te kiezen.

Ik onderzocht wat die begrippen nu echt betekenen.

Is dit iets dat ik belangrijk vind?

Is dit essentieel?

Tussen die twee zit een verschil dat bij mij tijd nodig had om duidelijk te worden.

Het was voelen wat is  echt van mij.

Of wat leunt dicht tegen me aan,en is dus niet essentieel van mij.

En bij schaven.

Dit maakt dat dromen op mijn to do komt te staan.

Helemaal los van alle realiteit

Mijmeren over wat ik echt wil.

Ik wil tijd maken om  mijn gevoel bewust de basis te laten zijn van mijn leven.

En daarvan is wat ik denk en voel met je te delen.

Omdat het mij heel erg helpt om te focussen op het leven.

Ik leef vanuit wat essentieel voor me is.

Gezond leven

Diepgaande tijd spenderen met mijn lieve vrienden en dichtbijers

Mijn kennen en kunnen verdiepen

Mijn eigen leven leiden-lijden

Mijn kennen en kunnen geven aan de wereld om die een mooiere plaats te maken.

• Hey ik ben in Brussel, tijd voor een koffie?

• Super, ik kan tot 17u.

• Ok, snel dan want ik kan pas om 16u.

• Liever dan een andere keer, dat we echt kunnen praten. Wel lief dat je aan me denkt om te sturen! X Annelies

• Graag met tijd en zon. xxx

Zoals ik al zei door die van mij te lezen ga je niet tot jouw essentie komen.

Dat is een pad dat je zelf moet inslaan.

Waar diepgaande informatie en tijd je bondgenoten zijn.

Ik liet ze je zien omdat ik zo met een voorbeeld heel deze woehoew inhoud concreter kan maken.

Wil je toch een wegwijzer dan raad ik je een mindfulness reeks aan.

Deze deed ik in groep, met oefeningen die je thuis moest doen en zo.

Uiteraard deed ik daar mijn eigen interpretatie van.

Maar dit leerde me om op een warme, met iets meer afstand, manier naar mezelf kijken.

Sinds een paar weken doe ik terug geleide youtube meditaties. Ik heb het druk met de nieuwe collectie die er aan komt ( 29/4/18 12u30 tot 16u30, Miat Gent.)

Deze geven me de structuur die ik in dagen vol gedachten nodig heb om tot rust te komen.

Deze tekst is ontstaan tijdens een wandeling in het bospark bij me om de hoek waar ik bijna elke dag ga wandelen.

Het is een vorm van “in de spiegel kijken” door tijd te nemen om naar je dromen te kijken.

Suitably yours,

Annelies